Κι έρχεται μια μέρα που όλα γύρω σου χάνουν το νόημά τους. Τα πρόσωπα αλλάζουν, τα έπιπλα μετακινούνται, τα δέντρα σωπαίνουν και οι αναμνήσεις παίρνουν το αβέβαιο χρώμα του παρόντος. Ο χρόνος σέρνεται σ’ έναν εφιαλτικό κύκλο κι εσύ δεν ξέρεις πού να σταθείς για να μην πέσεις. Κι έχει σημασία να μην πέσεις. Ο φόβος πως δε θα βρεθεί κανείς να σε σηκώσει είναι τόσο υπαρκτός όσο και οι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι είναι οικογένειά σου ενώ δεν τους γνωρίζεις. Και οι στιγμές αρχίζουν να σβήνουν, η σιγουριά σου ξεθωριάζει, η σύγχυση κυριαρχεί. I feel as if I’m losing all my leaves … Το Father είναι συγκλονιστική ταινία. Ένα προσαρμοσμένο θεατρικό όπου οι ταλαντούχοι συντελεστές του λειτουργούν υπέρ του αποτελέσματος και όχι για τον εαυτό τους. Οφείλω να το τονίσω: τίποτα δε λάμπει περισσότερο από το σύνολο της δουλειάς όλων. Ακούγεται απλό, αλλά πόσα φιλμ έχετε δει που να το έχουν καταφέρει πραγματικά; Στην πρώτη του κινηματογραφική δουλειά, ο Florian Zeller μας εξαπατά μ’ ένα ευφυέστατο τέ...