Elements

Δε θα ξεχάσω μια φράση στον πρόλογο του Δημήτρη Δημητριάδη για το Η Ιστορία του Ματιού , του George Bataille από τις εκδόσεις Άγρα , όπου αναφερόμενος στο έργο του συγγραφέα λέει ότι δεν είναι για τους ερωτικά υποσιτισμένους και ηθικά στενεμένους. Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε στη γαλλική γλώσσα το 1928 και πολλά χρόνια μετά στην αγγλική. Πώς θα ήταν άραγε να το διαβάζεις τότε; Αναφέρω τα παραπάνω, διότι θα ήθελα πάρα πολύ να κρατούσα στα χέρια μου το Crash , του Ballard , τον Ιούνιο του 1973 και να ήμουν σε ηλικία που θα μπορούσα να το αντιληφθώ, σ’ ένα σεβαστό βαθμό. Πλέον, στα τριάντα τέσσερά μου χρόνια, το 2022, έχοντας παρακολουθήσει την κινηματογραφική εκδοχή από τον Cronenberg και ζώντας σε μια αρκετά διαφορετική εποχή από εκείνη της δεκαετίας του ’ 70 , με τα ερεθίσματα, τη γνώση και τις καταβολές του σήμερα, ο αντίκτυπος εύλογα ηχεί διαφορετικός. Αναπόφευκτα, δε με σοκάρει, όπως πιθανά θα έκανε αν το ζούσα τότε, σε κάθε περίπτωση όμως παραμένει ανεπηρέαστο από το χ...

Τον περίμενα πώς και πώς αυτόν το δίσκο. Από τότε που έμαθα τον τίτλο . Τίτλο που έδωσε ο Mark Lanegan , η τελεσίδικη αποχώρηση του οποίου με έκανε να μη βλέπω την ώρα για την κυκλοφορία του. Ένιωθα την ανάγκη να βρεθώ κοντά του – μια αλλόκοτη έλξη που ακόμη και σήμερα δεν μπορώ ν’ αποσαφηνίσω και ίσως να μη χρειάζεται κιόλας. Έφτασε, λοιπόν, ένα ηλιόλουστο και σχετικά δροσερό φθινοπωρινό μεσημέρι του Οκτώβρη του ’ 22, η μέρα που κατά την επιστροφή στο σπίτι έπειτα από ένα κουραστικό μεροκάματο, θα έκανα την ακρόαση. Δε γνωρίζω αν πρόλαβε να ακούσει ολόκληρο το αποτέλεσμα ο Lanegan , αλλά εύχομαι να συνέβη. Πιστεύω θα του άρεσε η δουλειά του φίλου του και θα ήταν περήφανος για κείνον. Το κομμάτι που μοιράζονται τα φωνητικά, πάντως, το Getaway , αποτελεί μια από τις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ. Η τραχιά σαν κορμός σεκόιας φωνή του, θυμίζει απόηχο μιας αλλοτινής εποχής, μιξαρισμένη με τρόπο που να μην επεμβαίνει μα να υπάρχει, σαν ανάμνηση. Μιλάω για την αίσθηση ότι κάτι συμβαίνε...

Το Scorn διαρκεί έξι με οχτώ ώρες. Χρειάστηκα για να τ ο ολοκληρώσω εφτά. Στο μεγαλύτερό του μέρος, αποτελείται από χωρικούς γρίφους και ανά στιγμές θα χρειαστεί να τρέξεις και να αναμετρηθείς με εχθρούς. Διάλογοι δεν υπάρχουν. Η αφήγηση γίνεται μέσω της εικόνας και της βαρύθυμης ατμόσφαιρας. Η αισθητική του βασίζεται σε έργα των Zdzisław Beksiński και H. R. Giger , πιθανά και άλλων δημιουργών που αγνοώ. Για τους συγκεκριμένους δύο, πάντως, έχει γίνει αναφορά από το ίδιο το studio . Ο κόσμος μέσα στον οποίο ο χαρακτήρας τοποθετείται, ή, για να το θέσω καλύτερα, πετιέται σαν ένα σακί από σάρκα και οστά, είναι ένας εφιάλτης πλασμένος από μέταλλο και οργανική μάζα. Η αρχιτεκτονική του μοιάζει με το εσωτερικό κάποιου γιγαντιαίου όντος, κι εμείς με κάτι μικροσκοπικό και ασήμαντο, που γυροφέρνει στους αχανείς διαδρόμους του οργανισμού του. Άλλοτε θυμίζει πλανήτη κάποιου άλλου γαλαξία ή διαστημόπλοιο. Για να γίνω ξεκάθαρος, το μοναδικό πράγμα που φέρνει στη δική μας δομή, είσαι εσύ και ο...

Μερικές φορές το παίρνω πολύ προσωπικά. Παραπάνω απ’ όσο πρέπει. Ακούγοντας όμως ένα τραγούδι σαν το Perfect Sense , πράγματι , όλα βγάζουν νόημα. Οι Monkeys με κάνουν και χαίρομαι για τα κατορθώματά τους , λες και είναι καλοί μου φίλοι. Νιώθω περήφανος για την πορεία και το έργο που παραδίδουν εδώ και τόσα χρόνια. Θέλει θάρρος αυτό που κάνουν, ειδικά ύστερα από έναν τόσο πετυχημένο δίσκο σαν το AM . Όταν πρωτοκυκλοφόρησαν τα δύο μεγάλα τους χιτ (το R U Mine? το 2012 και τον επόμενο χρόνο το Do I Wanna Know? ) , δε νομίζω κανείς από τους ακροατές να είχε την παραμικρή ιδέα προς τα πού θα κατευθυνόταν τούτη η μπάντα. Πιστεύω πως και το συγκρότημα το ίδιο, δεν περίμενε τέτοια απήχηση, γεγονός που αναμενόμενα επιφέρει μεγάλες αλλαγές. Αποφάσεις πρέπει να παρθούν. Τι έκαναν λοιπόν; Πώς χειρίστηκαν τη φήμη τους; Ολοκλήρωσαν τη θριαμβευτική τους περιοδεία και πήραν το χρόνο τους για το επόμενο βήμα, την επόμενη κυκλοφορία, η οποία ήταν κάτι άλλο από εκείνο που η πλειοψηφία περίμενε...

Η ούτε μιάμιση ώρα lo w - budget , γυρισμένη με mini dv ταινία, με ένα και μόνο απλό μελαγχολικό μουσικό θέμα, με δύο διαφορετικούς χαρακτήρες που συναντιούνται τυχαία κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού, στο οποίο καθένας ξεκίνησε για διαφορετικούς λόγους, λέει πολλά περισσότερα απ’ όσα περίμενα και το καταφέρνει με μια αξιοζήλευτη κινηματογραφική λεπτότητα και ευρηματικότητα. Μικρή διόρθωση. Οι πρωταγωνιστές μπορεί να είναι δύο, συντροφεύονται όμως από έναν τρίτο ήρωα, που δε μιλάει ούτε αναπνέει, αλλά κινείται, σπάει με τα χρώματά του τη μουντάδα του τοπίου, απολύτως απαραίτητος, μάλιστα, διότι δίχως αυτόν το ταξίδι δε θα ήταν εφικτό. Ο λόγος για τον Ζωρζ, το αυτοκίνητο της Έλενας. Κατά τη διάρκεια της προβολής, έπιανα τον εαυτό μου να μονολογεί, σχολιάζοντας το θάρρος του σκηνοθέτη. Δίνε ι εκ πρώτης την εντύπωση ότι όλα έγιναν στο άψε σβήσε (κάτι που πιθανά να συνέβη πράγματι), μα κάπως το τελικό αποτέλεσμα δείχνει μελετημένο, συντονισμένο, συνεκτικό από την αρχή μέχρι το τέλος. Πρ...