Scorn by Ebb Software

Το Scorn διαρκεί έξι με οχτώ ώρες. Χρειάστηκα για να το ολοκληρώσω εφτά. Στο μεγαλύτερό του μέρος, αποτελείται από χωρικούς γρίφους και ανά στιγμές θα χρειαστεί να τρέξεις και να αναμετρηθείς με εχθρούς. Διάλογοι δεν υπάρχουν. Η αφήγηση γίνεται μέσω της εικόνας και της βαρύθυμης ατμόσφαιρας. Η αισθητική του βασίζεται σε έργα των Zdzisław Beksiński και H. R. Giger, πιθανά και άλλων δημιουργών που αγνοώ. Για τους συγκεκριμένους δύο, πάντως, έχει γίνει αναφορά από το ίδιο το studio.

Ο κόσμος μέσα στον οποίο ο χαρακτήρας τοποθετείται, ή, για να το θέσω καλύτερα, πετιέται σαν ένα σακί από σάρκα και οστά, είναι ένας εφιάλτης πλασμένος από μέταλλο και οργανική μάζα. Η αρχιτεκτονική του μοιάζει με το εσωτερικό κάποιου γιγαντιαίου όντος, κι εμείς με κάτι μικροσκοπικό και ασήμαντο, που γυροφέρνει στους αχανείς διαδρόμους του οργανισμού του. Άλλοτε θυμίζει πλανήτη κάποιου άλλου γαλαξία ή διαστημόπλοιο. Για να γίνω ξεκάθαρος, το μοναδικό πράγμα που φέρνει στη δική μας δομή, είσαι εσύ και οι ανθρωπομορφές που συναντάς. Ως παίχτης, χειρίζεσαι τη σιωπηλή φιγούρα σε πρώτο πρόσωπο, με τη δυνατότητα να κοιτάξεις προς τα κάτω. Πολύ συχνά, λοιπόν, θα αντικρίσεις την κοιλιά σου ν’ ανοίγει και «πράγματα» να μπαίνουν μέσα και να βγάζουν έξω άλλα. Από αρκετά νωρίς γίνεται κατανοητό ότι η λογική και ο ρυθμός της αφήγησης δεν προσεγγίζονται ρεαλιστικά, διότι όπως είπα και παραπάνω, βρισκόμαστε μέσα σ’ έναν εφιάλτη. Το πώς και το γιατί δε μας αφορά.

Πρόκειται για πολύ τρομαχτικό παιχνίδι. Το sound design και η άριστα τοποθετημένη, μετρημένη μουσική του λειτουργούν εξαιρετικά, μεταμορφώνοντας αυτή την indie παραγωγή σε ένα έργο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απολύτως από μια triple-A κυκλοφορία. Οι εικόνες του, φρικιαστικές, αποκρουστικές, απόκοσμες. Καλείσαι να περπατήσεις ξυπόλητος στο μακάβριο τούτο κόσμο από την αρχή μέχρι το τέλος, γεγονός που προσδίδει σε όλη την εμπειρία μια αίσθηση απελπισίας, διότι πράττεις όλα όσα πράττεις ολόγυμνος. Δε φοράς τίποτα να σε προστατέψει, να σε καλύψει. Μάλλον, κάτι έρχεται, όμως δεν το λες ακριβώς προστασία. Καλύπτει το σώμα σου, αλλά όχι με καλή πρόθεση. Τίποτα θετικό δε συμβαίνει στην ιστορία μας.

Με όπλα και πυρομαχικά λιγοστά, καταλαβαίνεις ότι δε βασίζεσαι τόσο στο shooting, την άμεση διάδραση με τους εχθρούς, όσο στο ν’ αφουγκραστείς το χώρο και να δράσεις αναλόγως. Μπορείς, για παράδειγμα, να κάνεις προς τα πίσω, να κρυφτείς από την απειλή και εκείνη θα σε ξεχάσει, θα φύγει, θα συνεχίσει να κάνει ό,τι κάνει στο ανίερο τούτο μέρος. Τα check points, επίσης, δε σπανίζουν, όπως διάβαζα σε διάφορα σχόλια. Οι εχθροί υπάρχουν, μα αυξάνονται σταδιακά, όσο πλησιάζεις προς το φινάλε. Όσο για αυτό. Τι θα μπορούσα να γράψω...

Η τελευταία εικόνα, το τελευταίο κάδρο, δε γνωρίζω αν πρόκειται για αναφορά σε κάποιον πίνακα ή το οραματιστήκαν οι δημιουργοί, αν αποτελεί έμπνευση που προέκυψε από τις καταβολές τους. Σίγουρα μπορώ να πω μόνο ότι θα την κουβαλάω για πάντα μαζί μου.

As Experienced by Element 

Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη