How Do You Burn by Afghan Whigs

Τον περίμενα πώς και πώς αυτόν το δίσκο. Από τότε που έμαθα τον τίτλο. Τίτλο που έδωσε ο Mark Lanegan, η τελεσίδικη αποχώρηση του οποίου με έκανε να μη βλέπω την ώρα για την κυκλοφορία του. Ένιωθα την ανάγκη να βρεθώ κοντά του – μια αλλόκοτη έλξη που ακόμη και σήμερα δεν μπορώ ν’ αποσαφηνίσω και ίσως να μη χρειάζεται κιόλας.

Έφτασε, λοιπόν, ένα ηλιόλουστο και σχετικά δροσερό φθινοπωρινό μεσημέρι του Οκτώβρη του ’22, η μέρα που κατά την επιστροφή στο σπίτι έπειτα από ένα κουραστικό μεροκάματο, θα έκανα την ακρόαση. Δε γνωρίζω αν πρόλαβε να ακούσει ολόκληρο το αποτέλεσμα ο Lanegan, αλλά εύχομαι να συνέβη. Πιστεύω θα του άρεσε η δουλειά του φίλου του και θα ήταν περήφανος για κείνον. Το κομμάτι που μοιράζονται τα φωνητικά, πάντως, το Getaway, αποτελεί μια από τις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ. Η τραχιά σαν κορμός σεκόιας φωνή του, θυμίζει απόηχο μιας αλλοτινής εποχής, μιξαρισμένη με τρόπο που να μην επεμβαίνει μα να υπάρχει, σαν ανάμνηση. Μιλάω για την αίσθηση ότι κάτι συμβαίνει στο δωμάτιο, ώστε στρέφεις το βλέμμα προς το παράθυρο, ύστερα στην πόρτα και παρατηρείς τα αντικείμενα στο χώρο, προσμένοντας για κάποιο σημάδι που η φαντασία σου θα ερμηνεύσει ιδιοσυγκρασιακά. Η μουσική είναι ευλογία, είναι λύτρωση, είναι επικοινωνία. Ένα δώρο, ένα δημιούργημα, μια πράξη ελπίδας, μια ανθρώπινη κληρονομιά.

Εκτός από το προαναφερθέν τραγούδι, υπήρξαν πολλές στιγμές που περίμενα ν’ ακούσω έστω μια πρόταση από τον φευγάτο κολλητό του Dulli, πράγμα που δυστυχώς δεν έγινε ποτέ, κάτι που, δε σας κρύβω, με κατέβαλε συναισθηματικά, γιατί είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι αν δε συνέβαινε το λυπηρό γεγονός του θανάτου, θα μπορούσε να έχει συμμετάσχει στο Take Me There, για παράδειγμα, απογειώνοντας τούτο το, ούτως η άλλως, ντελιριακό κομμάτι.

Αφού έπαιξε αρκετές φορές το How Do You Burn? έβαλα το Saturnalia, των Gutter Twins δηλαδή, των Greg Dulli και Mark Lanegan, που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2008. Ήθελα ν’ ακούσω τους δύο τους μαζί περισσότερο και φυσικά να θυμηθώ όλες τις κομματάρες που συνέθεσαν. Έπειτα επέστρεψα στο τελευταίο πόνημα των Whigs. Ένας δίσκος ενός καταπληκτικού συγκροτήματος, που ξεκίνησε λίγο πριν από το μεγάλο και σαρωτικό ρεύμα του Seattle, μα ποτέ του δεν έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε, παρόλα αυτά παρέδωσε άλμπουμ σταθμούς για τη γενιά εκείνη, όπου ακόμη και σήμερα παραμένουν επίκαιροι. Το 2001, το γκρουπ έκανε μια παύση και επέστρεψε το 2011, με τη φετινή τους δουλειά να μετράνε τρία άλμπουμ μετά το reunion.

Σε μια προσπάθειά μου να δώσω μια απάντηση στο ερώτημα που θέτει ο τίτλος του δίσκου, προέκυψαν οι παρακάτω στίχοι:

How do you burn?

You burn like fire between two worlds.

Like tasteless leaves shadowing your breathing.

Like your steps echoing on a murky floor made of uncluster thoughts.
Black and thirsty.

Deadly and consuming.

You burn like fire and you are very much missed.

Youtube Link
https://www.youtube.com/watch?v=iNZX13ExdiU

Spotify Link
https://open.spotify.com/album/5NNSzyfijQanFSfpSSSuAp?si=Bf1Vhh_NSwi8pGGJP4w_xg

As Experienced by Element 

Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη