Elements

Ποιο πράγμα σας έρχεται πρώτα στο μυαλό όταν ακούτε τη λέξη «Αμερική»; Το δικό μου κατασκευάζει εικόνες όπως του λόφου του Hollywood ή κτίριων της Νέας Υόρκης, στιγμιότυπα από σταρ του σινεμά της δεκαετίας του ’50, μπάντες σε ασφυκτικά γεμάτα μπαρ, και φυσικά τους αυτοκινητόδρομους και τα ποικίλα τοπία που συναντάει κάποιος καθώς οδηγεί. Σε ένα από τα νοητά ταξίδια στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, βρέθηκα στους βάλτους της Λουιζιάνα. Στo “Swamp Thing” του Grant Morrison και του Mark Millar, βλέπουμε τον ήρωα να ξεγυμνώνεται σταδιακά από τους φάρους της ανθρώπινης φύσης του. Η Abby εγκαταλείπει τον Alec, η Λουιζιάνα απειλείται από νέες σκοτεινές δυνάμεις και κάποιοι καταστρώνουν ένα σχέδιο με πρωταγωνιστή το Swamp Thing. Συχνά το μυαλό μας στοχάζεται παρανοϊκά σενάρια και βλέπει συνωμοσίες, που αποσκοπούν στην υπονόμευση-καταστροφή μας. Αυτό το αίσθημα διαστρεβλώνει την ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε τα κίνητρα των συνανθρώπων μας. Υποπτευόμαστε κάθε ενέργεια ή άτομο που συναντά...

Το Everything Everywhere All at Once είναι ένα λαμπερό αστέρι στον κόσμο του σινεμά. Ανήκει στα έργα που δεν μπορείς εύκολα να κατηγοριοποιήσεις, διότι αγγίζει σεναριακά και οπτικά πολλά είδη (αν όχι όλα), οπότε τα συμπεράσματα ποικίλουν. Προσωπικά είδα μια ιστορία αποδοχής, εφόσον παρακολουθούμε τις αλληλεπιδράσεις των μελών μιας οικογένειας με επίκεντρο τη σχέση μητέρας και κόρης – τα λάθη, οι αποφάσεις που καθορίζουν τις ζωές τους, οι επιλογές και το ηλικιακό χάσμα που δυσκολεύει την επικοινωνία. Ο τίτλος από μόνος του λειτουργεί σαν οδηγός, χωρίζοντας την ταινία σε τρία κεφάλαια και παρότι δημιουργεί εξαρχής σύγχυση (απολύτως θεμιτή), πολύ γρήγορα γίνεται κατανοητό γιατί επιλέχθηκε. Everything Everywhere All at Once Από το τρέιλερ ήταν γνωστό πως πρόκειται για κάτι μη συμβατικό αλλά μόνο μετά τις σχεδόν δυόμιση ώρες που διαρκεί καταλαβαίνεις πως βλέπεις κάτι περισσότερο από αυτό. Έργο τολμηρό, μεγαλεπήβολο, ένα πραγματικά σπουδαίο οπτικοακουστικό επίτευγμα, συνεχώς μεταβαλλ...

Ο Νίκος Καζαντζάκης αφηγήθηκε πολλές ιστορίες κατά τη διάρκεια της ζωής του. Ήταν παρατηρητής του κόσμου, ένας εξερευνητής του ανθρώπινου ψυχισμού, εξοπλισμένος μονάχα μ’ ένα μολύβι, ένα χαρτί και το ανήσυχο πνεύμα του. Το πρώτο βιβλίο του που διάβασα ήταν το Ταξιδεύοντας: Αγγλία , για το οδοιπορικό που πραγματοποίησε εκεί το 1939 και το επόμενο το Ταξιδεύοντας: Ιαπωνία-Κίνα για το αντίστοιχο του 1935 . Στο Τελευταίο Ταξίδι , το ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Άρης Χατζηστεφάνου , παρακολουθούμε σε αφήγηση των Γιάννη Αγγελάκα και Όλιας Λαζαρίδου τις αποτυπωμένες σκέψεις του για την Ιαπωνία, καθώς επίσης και μερικές αναφορές της συζύγου του, Ελένης Καζαντζάκη , από τη δεύτερη και μοιραία επίσκεψή του εκεί το 1957 όπου και λίγους μήνες αργότερα πέθανε από την ασιατική γρίπη. Η επιλογή της ασπρόμαυρης φωτογραφίας καθώς και η απουσία προσώπων που μιλάνε μπροστά από την κάμερα (όπως συνηθίζεται στη φόρμα των ντοκιμαντέρ), ήταν απολύτως ταιριαστή με την πρόθεση του έργου. Όντας προ...

  Μια σημαντική απώλεια όπως το να χάνει ένας άνθρωπος ένα αγαπημένο του πρόσωπο αφήνει το αποτύπωμά της. Αυτό που μένει θυμίζει σκιά στο χαρτί, όπως όταν γράφεις κάτι με μολύβι και μετά το σβήνεις με τη γόμα. Ανάλογα με την περίπτωση του καθενός, ποικίλουν και οι αντιδράσεις. Μπορεί κάποιος να προσπαθεί με το ζόρι να εντοπίσει τι έχει μείνει στο χαρτί, ε νώ ίσα που αχνοφαίνεται , άλλος να ξαναγράψει ό,τι ήταν γραμμένο, ξεπατικώνοντάς το. Και υπάρχουν κι εκείνοι που υποκρίνονται ότι δε συμβαίνει τίποτα, πως δε βλέπουν κάτι στο χαρτί – αρνούνται την ύπαρξη οποιασδήποτε καταγραφής. Το A Tale of Two Sisters είναι μια ιστορία απώλειας, ένα οικογενειακό δράμα που ο Jee-woon Kim έγραψε, σκηνοθέτησε και κυκλοφόρησε το 2003, κι αν υπάρχει μια ταινία με την οποία συγγενεύει όσον αφορά την αποτύπωση του τρόμου και της απελπισίας που βιώνει ο πρωταγωνιστικός ρόλος, στο νου μου δεν έρχεται παρά το Twin Peaks : Fire Walk with Me , του David Lynch . Θυμάμαι ένα σχόλιο του Steven Spielberg ...

Από τον Graham McNeill έχω διαβάσει άλλα δύο εξαιρετικά βιβλία της σειρά Horus Heresy , το False Gods και το Fulgrim . Τα ξεχωρίζω κυρίως για το πόσο ισορροπημένα μυθιστορήματα είναι. Κάπως τα καταφέρνει o  McNeill , μέσα στο χάος του Warhammer 40k και βρίσκει το χώρο να βάλει έστω μία προσωπική ιστορία κάποιου χαρακτήρα, προσδίδοντας κατά αυτό τον τρόπο στο σύνολο της εμπειρίας γήινο τόνο, παρότι δεν πρόκειται πάντοτε για ανθρώπινα όντα. Η κλίμακα, ο τεράστιος όγκος της πληροφορίας, το αδιανόητα πυκνό Lore , αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά της σειράς και πιθανά τον αποτρεπτικό παράγοντα για ένα νέο αναγνώστη, ώστε να ασχοληθεί μαζί τους. Ευτυχώς στο Horus Heresy τα πράγματα κυλάνε κάπως πιο βατά, αρκεί να ξεκινήσεις διαβάζοντας κάποια βασικά στοιχεία για το τι συμβαίνει ή παρακολουθώντας τα κατατοπιστικά video του εξαιρετικού Luetin ( https://www.youtube.com/c/Luetin09 )   που δίνουν μια αρκετά καλή εικόνα. Επιπλέον, κάθε βιβλίο (μέχρι στιγμής) φέρει και μια σχετι...

Ο άνθρωπος έφτασε στο σημείο ν’ αγοράζει ρομπότ, τα οποία τον βοηθούν στην καθημερινότητά του. Τα ονόμασε Techno Sapien . Η οικογένεια της οποίας την ιστορία παρακολουθούμε απαρτίζεται από τους Jake , Kyra και την υιοθετημένη Mika . Ο Yang εντάσσεται στο σπίτι ως μέλος, προσαρμόζεται σύμφωνα με τις ανάγκες, με βασική του προτεραιότητα να προσέχει τη Mika . Λ ειτουργεί σαν ένας μεγάλος αδελφός αλλά και δάσκαλός της, ώστε να μη χάσει επαφή με τις ρίζες της. Κάποια στιγμή όμως ο Yang χαλάει κάτι που αναμενόμενα φέρνει επιπτώσεις στις ζωές των χαρακτήρων. O Kogonada εξερευνά την τάση των ανθρώπων να χάνουν τον προσανατολισμό τους μέσα στο πλήθος των επιλογών τους. Μπορεί να μένεις στο ίδιο σπίτι με κάποιον, να κοιμάστε στο ίδιο κρεβάτι, να μεγαλώνεις ένα παιδί, να εργάζεσαι, και τα πρέπει σου να σε φτάνουν στο σημείο να μην ξέρεις τελικά πού βρίσκεσαι και ποιον έχεις κοντά σου. Είναι ακριβώς σαν να χάθηκες μέσα στο ίδιο σου το δωμάτιο, κι αφού σηκωθείς από το κρεβάτι και φτάσει...

  True love seed in the autumn ground. Nina Simone Είναι τόσο ξεχωριστές οι ιστορίες που αφηγείται ο Anderson . Παρατηρεί και καταγράφει μέσα από την επανάληψη την αναθεώρηση ενός θέματος , καταφέρνει και αστειεύεται, εστιάζει στο παράδοξο, σουρεαλιστικό, ονειρικό, ενώ την άλλη στιγμή μπορεί μ’ ένα πλάνο ή μια παύση να αποδώσει μια σκηνή με τον πιο απλό και άμεσο τρόπο. Οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι δόθηκαν σε δύο παιδιά που δεν έχουν παίξει ποτέ τους σε ταινία μεγάλου μήκους – πρόκειται για το κινηματογραφικό τους ντεμπούτο. Βέβαια, η Alana Haim , ως μέλος του συγκροτήματος Haim συνεργάζεται από το παρελθόν με τον Paul Thomas , καθώς ο τελευταίος τους υπογράφει σκηνοθετικά αρκετά από τα video clip τους . Ο Cooper Hoffman από την άλλη, έρχεται από διαφορετικό δρόμο. Γιος του Philip Seymour Hoffman , που δυστυχώς το 2014 έφυγε από τη ζωή και ο οποίος, πίσω στο 1996, δούλεψε στην πρώτη ταινία του Anderson και έκτοτε οι δύο τους συνδέθηκαν με στενή φιλία, παραδίδοντας εξα...