Μια σημαντική απώλεια όπως το να χάνει ένας άνθρωπος ένα αγαπημένο του πρόσωπο αφήνει το αποτύπωμά της. Αυτό που μένει θυμίζει σκιά στο χαρτί, όπως όταν γράφεις κάτι με μολύβι και μετά το σβήνεις με τη γόμα. Ανάλογα με την περίπτωση του καθενός, ποικίλουν και οι αντιδράσεις. Μπορεί κάποιος να προσπαθεί με το ζόρι να εντοπίσει τι έχει μείνει στο χαρτί, ενώ ίσα που αχνοφαίνεται, άλλος να ξαναγράψει ό,τι ήταν γραμμένο, ξεπατικώνοντάς το. Και υπάρχουν κι εκείνοι που υποκρίνονται ότι δε συμβαίνει τίποτα, πως δε βλέπουν κάτι στο χαρτί – αρνούνται την ύπαρξη οποιασδήποτε καταγραφής. Το A Tale of Two Sisters είναι μια ιστορία απώλειας, ένα οικογενειακό δράμα που ο Jee-woon Kim έγραψε, σκηνοθέτησε και κυκλοφόρησε το 2003, κι αν υπάρχει μια ταινία με την οποία συγγενεύει όσον αφορά την αποτύπωση του τρόμου και της απελπισίας που βιώνει ο πρωταγωνιστικός ρόλος, στο νου μου δεν έρχεται παρά το Twin Peaks: Fire Walk with Me, του David Lynch.
Θυμάμαι ένα σχόλιο του Steven Spielberg στις αφίσες για την προώθηση της ταινίας, που έλεγε πόσο πολύ τον τρομοκράτησε. Διόλου περίεργο λοιπόν, που λίγα χρόνια αργότερα, όταν έγινε το αμερικάνικο remake, μεταξύ άλλων εταιρειών παραγωγής ήταν και η DreamWorks Pictures. Δυστυχώς δεν κατάφερα να την παρακολουθήσω στο σινεμά, τη δανείστηκα όμως από το video club και την είδα ένα βράδυ, όντας μόνος στο σπίτι. Δεν ήξερα πού να κρυφτώ. Από την αρχή μέχρι το τέλος η βαρύθυμη ατμόσφαιρα και η ασταμάτητη παραπλάνησή της δε μου άφηνε κανένα περιθώριο από το να βυθιστώ στον κόσμο της.
Ένα από τα αξιοθαύμαστα χαρακτηριστικά της είναι πως στέκει μέχρι και σήμερα. Δε δείχνει γερασμένη στο ελάχιστο κυρίως γιατί δεν πέφτει –πράγμα σπάνιο για την εποχή της– στις συχνές ευκολίες τύπου jump scare (στις αρχές των ’00s το εν λόγω trick έδινε κι έπαιρνε) και όταν το κάνει υπάρχει λόγος.
Το A Tale of Two Sisters ανήκει στις ταινίες εκείνες, όπως το Audition του Takashi Miike που δεν μπορείς να ξεχάσεις. Υπάρχουν στιγμές τους που καταγράφονται στη μνήμη και δεν ξεθωριάζουν ποτέ. Δεν έχει να κάνει με το πόσο σκληρή ή βίαιη μπορεί να γίνει μια σκηνή, αλλά τι υπονοείται, τι ψιθυρίζει στο θεατή. Ο ήχος για παράδειγμα αποτελεί μια δεύτερη ταινία, η οποία παίζει παράλληλα με αυτή που βλέπεις. Μέσα από τις σιωπές, τα βήματα στο ξύλινο πάτωμα, τα τριξίματα, τον αέρα που περνάει μέσα από τις οπές των τοίχων, δημιουργεί άλλοτε την αίσθηση του κενού και άλλοτε μια απροσδιόριστη απειλή που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε τραβήξει απότομα προς την παγωμένη της αγκαλιά.
Υ.Γ.: Την έμπνευση πίσω από το σενάριο του Jee-woon Kim θα τη βρείτε σ’ έναν παλιό Κορεάτικο μύθο, με τίτλο Janghwa Heungryeonjeon.
Released: 2003
Comments
Post a Comment