Everything Everywhere All at Once by Dan KwanDaniel and Scheinert

Το Everything Everywhere All at Once είναι ένα λαμπερό αστέρι στον κόσμο του σινεμά. Ανήκει στα έργα που δεν μπορείς εύκολα να κατηγοριοποιήσεις, διότι αγγίζει σεναριακά και οπτικά πολλά είδη (αν όχι όλα), οπότε τα συμπεράσματα ποικίλουν. Προσωπικά είδα μια ιστορία αποδοχής, εφόσον παρακολουθούμε τις αλληλεπιδράσεις των μελών μιας οικογένειας με επίκεντρο τη σχέση μητέρας και κόρης – τα λάθη, οι αποφάσεις που καθορίζουν τις ζωές τους, οι επιλογές και το ηλικιακό χάσμα που δυσκολεύει την επικοινωνία. Ο τίτλος από μόνος του λειτουργεί σαν οδηγός, χωρίζοντας την ταινία σε τρία κεφάλαια και παρότι δημιουργεί εξαρχής σύγχυση (απολύτως θεμιτή), πολύ γρήγορα γίνεται κατανοητό γιατί επιλέχθηκε.

Everything

Everywhere

All at Once

Από το τρέιλερ ήταν γνωστό πως πρόκειται για κάτι μη συμβατικό αλλά μόνο μετά τις σχεδόν δυόμιση ώρες που διαρκεί καταλαβαίνεις πως βλέπεις κάτι περισσότερο από αυτό. Έργο τολμηρό, μεγαλεπήβολο, ένα πραγματικά σπουδαίο οπτικοακουστικό επίτευγμα, συνεχώς μεταβαλλόμενο, νοηματικά και αισθητικά. Όμως τούτη η πυκνογραμμένη δουλειά μπορεί να εξουθενώσει κάποιους θεατές, μιας και δε μένει λεπτό στο ίδιο σημείο ή πάλι να τους αφήσει παντελώς αδιάφορους. Ζητάει από εσένα να μείνεις μαζί της από την αρχή μέχρι το τέλος γιατί κάτι έχει να σου πει. Δεν παρακολουθείς απλώς μια ταινία δράσης που αξιοποιεί τη θεματική του multiverse. Έχει στον πυρήνα της τον άνθρωπο και μέσα από αυτόν ξεδιπλώνεται η αφήγησή της. Δε θέλω να ξέρω τι χρειάστηκε για να μονταριστεί… Πιθανά όποιοι το ανέλαβαν να ανέβασαν το δείκτη της μυωπίας τους μετά το πέρας της εργασίας τους.

Κάθε φορά που η Michelle Yeoh έστεκε μπροστά από το φακό ήταν λες κι επρόκειτο να τον διαπεράσει και να βρεθεί στην απέναντι πλευρά. Η χάρη που δείχνει στις πολεμικές τέχνες δε χωράει σε λέξεις. Και το πιο εντυπωσιακό; Δε διδάχτηκε ποτέ της. Ποτέ δεν υπήρξε μαθήτρια kung fu ή κάποιας άλλης πολεμικής τέχνης. Ξέρει όμως να συνδυάζει άριστα τις οδηγίες των εκάστοτε εκπαιδευτών για τους ρόλους, με τις γνώσεις της στο χορό. Αρκεί κανείς να δει το Crouching Tiger, Hidden Dragon για να πειστεί. Δηλώνω καταγοητευμένος για ακόμη μια φορά.

Οι Dan Kwan και Daniel Scheinert που έγραψαν και σκηνοθέτησαν τούτο το υπέροχο, μοναδικό φιλμ, επιβεβαίωσαν για ακόμη μια φορά τι μπορεί να συμβεί αν δοθούν όλα όσα χρειάζονται σε επίπεδο παραγωγής, προκειμένου ένα indie έργο να μπορέσει να εκφραστεί όπως ακριβώς θέλει. Να φτάσει το στόχο του, με μόνο του όριο μονάχα τις ικανότητες των δημιουργών του. Διόλου τυχαία η παρουσία των αδερφών Russo στην παραγωγή καθώς επίσης έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη έργο του Α24 studio.

Τέτοιες προσπάθειες πρέπει να τις στηρίζουμε, να βγαίνουμε από τα σπίτια μας, να πηγαίνουμε στις κινηματογραφικές αίθουσες και να αγοράζουμε το εισιτήριό μας.

Και κάτι τελευταίο. Δεν ξέρω αν ήταν ιδέα μου, μπορεί απλώς να ήθελα πάρα πολύ να συμβεί, αλλά κάποια στιγμή, ανάμεσα σε όσα συνέβαιναν σ’ αυτό το τρελό roller coaster συναισθημάτων, διέκρινα μια Monty Python αναφορά και ήταν εκείνη η στιγμή που το Everything Everywhere All at Once βρήκε τη θέση του στην καρδιά μου, γιατί ενέταξε (ίσως) μια αγαπημένη μου ιδέα στο βασικό της κορμό. Και σαν να μην έφτανε το παραπάνω, σε άλλη στιγμή έκανε κάτι ακόμη. Βούτηξε τη χρωματική του παλέτα στη βροχή, ξεχείλισε με κόκκινο φως από neon πινακίδες το κάδρο και έφερε τα πρόσωπα σε μια διαλογική σκηνή από εκείνες που ξέρεις όταν τις βλέπεις πως γράφουν ιστορία.

As Experienced by Element 

Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη