Elements

Πριν ξεκινήσουμε. Πηγαίνετε στο παρακάτω link . Το κομμάτι που ακολουθεί διαρκεί ένα λεπτό και κάτι δευτερόλεπτα. https://www.youtube.com/watch?v=S4aIC75BsPY Καλώς ήρθατε! Είχα μείνει στο παρελθόν, μόνιμος κάτοικος μιας παιδικής, εφηβικής αίσθησης-εντύπωσης σε ό,τι αφορά το Star Wars . Μου αρέσει να με παρατηρώ, να με θυμάμαι πώς ήμουν τότε, τι σκεφτόμουν, παρακολουθώντας ξανά και ξανά την πρωταρχική τριλογία, καθώς επίσης και τη δεύτερη. Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι την τελευταία κινηματογραφική προσθήκη, ενώ σταδιακά διαμορφωνόταν (και συνεχίζει ακόμη) ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τα έργα τέχνης. Στο ενδιάμεσο εμφανίστηκε και το Rogue One , το οποίο δήλωσε κάτι πρωτόγνωρο για τον κινηματογραφικό κόσμο του George Lucas και όλων τ ων ανθρώπων που συνεισφέρουν σε αυτόν. Η εμμονική προσκόλληση στα δεδομένα του αρχικού οράματος του δημιουργού, είναι το βασικό μου «πρόβλημα» με το εν λόγω έργο. Πολλές φορές ένιωσα ότι επαναλαμβάνεται, πως ανακυκλώνει τις ιδέες του, επιστρέφει στα ίδ...

Ναι , πράγματι χωράει στο ασανσέρ αλλά μη γελιέστε, δεν πρόκειται για χατίρι που κάνει η αρχαιότητα σ’ όποιον κι όποιον. Η αρχαιολογία, η αγάπη του Θοδωρή Παπακώστα –όπως φρόντισε να μας ενημερώσει στο δεύτερο βιβλίο του– είναι κόρη της αρχαιότητας, οπότε καταλαβαίνετε πού το πάω; Οι τρεις τους συνδέονται, με δεσμούς οικογένειας, απ’ ότι φαίνεται, οπότε όλα βγάζουν νόημα. Εντάξει, κανένα νόημα δε βγάζουν, απλώς ήθελα έναν τσαχπίνικο πρόλογο. Μακάρι σε όλες τις χώρες να υπήρχαν συγγραφείς σαν τον Θοδωρή. Συγγραφείς που γράφουν βιβλία όπως τούτο, που μεταδίδει την ιστορία μέσα από το διάλογο. Αν κοιτάξετε λίγο αλλιώς την ίδια τη φύση της εξερεύνησης του παρελθόντος, θα δείτε μια διαλογική διάδραση. Βέβαια, όταν επικοινωνείς με κάποιον ή κάτι, δε χρειάζεται πάντα να ανοίγεις το στόμα σου. Μπορείς να αγγίξεις, να διαβάσεις τις λέξεις που υπονοούνται, τα νοήματα που προσπαθούν να φτάσουν σ’ εσένα. Ίσως το αγαπημένο μου κεφάλαιο, η αγαπημένη μου στιγμή στο βιβλίο, βρίσκεται στην αναφορά τ...

Την παραμονή της πρωτοχρονιάς, είχα την τύχη να συμμετάσχω σε μια ανιδιοτελή πράξη. Δεν ήταν δική μου ιδέα, αλλά βοήθησα στην εκτέλεση της πολύ όμορφης –για μένα– αυτής στιγμής, διότι εκτός από το συμβολισμό, τη σημασία της, κάποιοι άνθρωποι πήραν μεγάλη χαρά. Το Klaus , τούτη η γλυκιά ταινία, συνοψίζεται σε μια πρόταση, η οποία ακούγεται δυο, τ ρείς φορές κατά τη διάρκειά της: “ A true selfless act always sparks another ” . Μεγαλώνοντας, σχετικά με τις μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, άκουσα πολλές και διάφορες απόψεις: αφοριστικές, μηδενιστικές, αδιάφορες, άλλοτε υπό το πολιτικό πρίσμα, άλλοτε το οικονομικό κ.ο.κ. Πού και πού όμως, πέφτει στην αντίληψή μου μια ακόμη στάση στην οποία θα ήθελα να μείνω. Πράγματι, δε χρειάζεται να έρθει μια συγκεκριμένη στιγμή του χρόνου προκειμένου να κάνουμε κάτι, εννοώ πως δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει ένα πλαίσιο για να προσφέρουμε ένα δώρο ή να εκδηλώσουμε την αγάπη μας σε κάποιον, να του ευχηθούμε πολλά χρόνια στη ζωή του, με υγεία...