Μακάρι σε όλες τις χώρες να υπήρχαν συγγραφείς σαν τον Θοδωρή. Συγγραφείς που γράφουν βιβλία όπως τούτο, που μεταδίδει την ιστορία μέσα από το διάλογο. Αν κοιτάξετε λίγο αλλιώς την ίδια τη φύση της εξερεύνησης του παρελθόντος, θα δείτε μια διαλογική διάδραση. Βέβαια, όταν επικοινωνείς με κάποιον ή κάτι, δε χρειάζεται πάντα να ανοίγεις το στόμα σου. Μπορείς να αγγίξεις, να διαβάσεις τις λέξεις που υπονοούνται, τα νοήματα που προσπαθούν να φτάσουν σ’ εσένα.
Ίσως το αγαπημένο μου κεφάλαιο, η αγαπημένη μου στιγμή στο βιβλίο, βρίσκεται στην αναφορά της σημασίας του να μη βγάζεις ισοπεδωτικά συμπεράσματα για τις συνήθειες των ανθρώπων στην αρχαιότητα. Οφείλεις να αποδέχεσαι την ιστορία (κάτι που, βέβαια, σημαίνει ότι χρειάζεται να γνωρίζεις, και συνεπάγεται πως αφιερώνεις χρόνο κλπ) και όχι να εξιδανικεύεις μια εικόνα που θα ήθελες να είχε. Το τσουβάλιασμα, με άλλα λόγια, δεν ανήκει στην επιστημονική προσέγγιση, ούτε πέρα από αυτή. Υπάρχουν κάποια εθιμοτυπικά, κάποιες παραδόσεις για παράδειγμα που διατηρούνται στη συλλογική μνήμη για κάποιο λόγο και ενώ αφορούν συγκεκριμένες χρονικές περιόδους, παρουσιάζονται συνήθως ως χαρακτηριστικά μιας ολόκληρης εποχής, ένα συχνό λάθος το οποίο ο αφηγητής μας εξηγεί σε δύο αράδες, με απλά λόγια.
Άξιο θαυμασμού, το πόσο εύκολα βρίσκει τρόπους ο συγγραφέας, με χιούμορ και μια ζηλευτή ροή, να περνάει από το ένα θέμα στο άλλο, διατηρώντας την αίσθηση μιας ρεαλιστικής συζήτησης. Θα ήθελα πολύ να ήμουν ο τύπος μαζί του στο ασανσέρ, και γιατί θα μάθαινα πολλά πράγματα και για το σνακ που μπήκε στη μέση.
Τα σημεία του βιβλίου που γνώριζα ήδη μέσα από τις αναφορές του podcast (θα έχω τα link στο τέλος του κειμένου), με έκαναν να νιώσω σαν να παρακολουθούσα μάθημα στο σχολείο, κι όταν ύστερα πήγα σπίτι να διαβάσω, τα θυμόμουν ακόμα, οπότε ήταν και ευχάριστη η διαδικασία να τα μάθω καλύτερα και δεν κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια.
Απίστευτο το πόσα έμαθα σ’ ένα ασανσέρ.
Και τώρα λίγα λόγια για τον Θοδωρή Παπακώστα, όπως τον αντιλαμβάνεται ένας άνθρωπος που δεν τον γνωρίζει προσωπικά, μα παρακολουθεί το έργο του. Αυτός ο άνθρωπος χαμογελάει σαν παιδί, φέρει μάλιστα τον ενθουσιασμό ενός παιδιού. Είναι ένας συνομιλητής, ένας παραμυθάς από εκείνους που θέλεις σιμά σου, τον αναζητάς και στη δική μου περίπτωση, νιώθω τυχερός που βρέθηκε στη ζωή μου. Σπούδασε την αρχαιολογία, την αγάπη του και τώρα έχει βαλθεί να μας φέρει όλους γύρω από την εστία, να καθίσουμε μαζί ως συντροφιά και να μοιραστούμε ιστορίες. Θοδωρή, όχι ότι περίμενες εμένα να στο πω, αλλά τα πας περίφημα. Σ’ ευχαριστώ για αυτό το υπέροχο βιβλίο αλλά και για την παρουσία σου εν γένει. Είσαι ένας θησαυρός και εμείς σε ανακαλύπτουμε σιγά σιγά.
Υ.Γ.: Μέσα σε όλα, εντόπισα και ένα άριστα ενταγμένο πολιτικό σχόλιο, το οποίο αφορά την κατανόηση της ιστορίας, διατυπωμένο με τρόπο που προτείνει στον αναγνώστη να νιώθει οικειότητα μαζί της. Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο καταλαβαίνει σε τι αναφέρομαι. Για όσους δεν το έπραξαν ακόμη, όταν φτάσετε στο σημείο θα το αναγνωρίσετε. Εξαιρετική δουλειά, Θοδωρή.
Το Podcast
https://pod.gr/portfolio/archaeostoryteller-me-ton-thodoro-papakosta/
https://open.spotify.com/show/19VPdeRsHOMte4RmQyPOrA?si=41778ff9002a4585
https://podcasts.apple.com/gr/podcast/archaeostoryteller-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1/id1554889223
As Experienced by Element
Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment