Andor Season 1

Πριν ξεκινήσουμε. Πηγαίνετε στο παρακάτω link. Το κομμάτι που ακολουθεί διαρκεί ένα λεπτό και κάτι δευτερόλεπτα.

https://www.youtube.com/watch?v=S4aIC75BsPY

Καλώς ήρθατε!

Είχα μείνει στο παρελθόν, μόνιμος κάτοικος μιας παιδικής, εφηβικής αίσθησης-εντύπωσης σε ό,τι αφορά το Star Wars. Μου αρέσει να με παρατηρώ, να με θυμάμαι πώς ήμουν τότε, τι σκεφτόμουν, παρακολουθώντας ξανά και ξανά την πρωταρχική τριλογία, καθώς επίσης και τη δεύτερη. Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι την τελευταία κινηματογραφική προσθήκη, ενώ σταδιακά διαμορφωνόταν (και συνεχίζει ακόμη) ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τα έργα τέχνης. Στο ενδιάμεσο εμφανίστηκε και το Rogue One, το οποίο δήλωσε κάτι πρωτόγνωρο για τον κινηματογραφικό κόσμο του George Lucas και όλων των ανθρώπων που συνεισφέρουν σε αυτόν.

Η εμμονική προσκόλληση στα δεδομένα του αρχικού οράματος του δημιουργού, είναι το βασικό μου «πρόβλημα» με το εν λόγω έργο. Πολλές φορές ένιωσα ότι επαναλαμβάνεται, πως ανακυκλώνει τις ιδέες του, επιστρέφει στα ίδια μοτίβα, με αποτέλεσμα να αυτοπεριορίζεται. Διαβάζοντας κάμποσα μυθιστορήματα και comics (τα περισσότερα εκ των οποίων δεν θεωρούνται πλέον Canon, μετά την εξαγορά του franchice από την Disney), κατέληξα στο προφανές συμπέρασμα ότι σε τούτο το σύμπαν μπορείς πραγματικά να κάνεις τα πάντα. Δεν υπάρχει κανένα όριο πέρα από τη φαντασία. Βρίσκεις αμέτρητους πλανήτες, περιβάλλοντα, φυλές, ήθη και έθιμα, χαρακτήρες με εξωφρενικές ικανότητες κ.ο.κ. Γιατί να επιστρέφουμε ξανά και ξανά στο ίδιο παραμύθι; Μα φυσικά γιατί το επιθυμούν οι θεατές. Κατανοητό, αλλά από πλευράς μου όχι αποδεκτό. Μια δημιουργία, όπως την αντιλαμβάνομαι, ξεκινάει από μέσα προς τα έξω και όχι το αντίστροφο. Φυσικά, ο εξωτερικός κόσμος επηρεάζει τον εσωτερικό, σαφώς πρόκειται για συγκοινωνούντα δοχεία, όμως όταν η τέχνη μεταμορφώνεται σε παραγγελία χάνει τον αυθορμητισμό της, μπαίνει σε κουτάκια, αποχρωματίζεται και τελικά πεθαίνει. Ίσως διαβάζετε μια δογματική άποψη, μα από την άλλη διαβάζετε επίσης ένα υποκειμενικό κείμενο.

Ευτυχώς έχουν γίνει βήματα προς την κατεύθυνση που προτιμώ, πράγμα που δείχνει πως δεν είμαι μόνος. Το Andor, ενώ ξεκίνησε με μια χλιαρή αντιμετώπιση, στην πορεία αγαπήθηκε και πήρε την έγκριση για επόμενη σεζόν. Τι σημαίνει αυτό; Πως εκεί έξω, σ’ αυτό το χαοτικό κοινό, βρίσκεται μια μερίδα αρκετά μεγάλη που να υποστηρίζει επιλογές όπως εκείνες που έγιναν στο έργο του Tony Gilroy και της ομάδας που έφτιαξε το Rogue One, το οποίο διαφορετικά θα είχε κοπεί. Σημαίνει, επίσης, ότι υπάρχει χώρος για αλλαγή, κάτι που μου δίνει μεγάλη χαρά, διότι ξαφνικά, ύστερα από τόσα χρόνια, βίωσα μια Star Wars ιστορία που με αφορά, με συγκινεί και με προβληματίζει σε ανάλογη ένταση όπως κάποτε, μόνο που τώρα με βρίσκει στην ηλικία των τριάντα τεσσάρων ετών και όχι των δεκάξι. Δεν τρέφω ελπίδες για κάτι περισσότερο, όπως για παράδειγμα στην επόμενη κινηματογραφική προσθήκη να συμβεί κάτι συνταρακτικό, αλλά μου αρκεί που είχα την παραπάνω ευκαιρία, περνώντας κάποιες ώρες ψυχαγωγίας.

Το Star Wars από πάντα ήταν και είναι για μένα μια εμπειρία που μοιράζομαι με τον περίγυρό μου. Και πράγματι, το γεγονός ότι έφτασα να δω το Andor, συνέβη έπειτα από πρόταση αγαπημένου φίλου. Επέμεινε και τον ευχαριστώ γι’ αυτό – δεν πιστεύω πως θα αφιέρωνα χρόνο αλλιώς. Ευτυχώς το έκανα. Με τη σειρά μου μετέδωσα τη φλόγα στον αδελφό μου, παρακολουθώντας τη σεζόν για δεύτερη φορά μαζί του και τώρα, με τούτη την ανάρτηση θέλω να φτάσω και σε εσάς που τυχαίνει να διαβάζετε.

Τι συμβαίνει λοιπόν σε δώδεκα επεισόδια; Αλλαγή, για να το θέσω απλά. Από μια space opera, μεταφερόμαστε σ’ ένα ζοφερό sci-fi κόσμο. Όχι σε κάποιον άλλο, μα στον γνωστό Star Wars, απλώς τον κοιτάμε υπό ένα άλλο πρίσμα, εκείνο των καθημερινών ανθρώπων (και όχι μόνο ανθρώπων), στον οποίο υπάρχουν διπλοί πράκτορες, πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, προσωπικά δράματα, χαρακτήρες εγκλωβισμένοι, απελπισμένοι, μια αυτοκρατορία που συνεχώς επεκτείνεται, δυναμώνει και στο πέρασμά της ισοπεδώνει κάθε παράδοση, κατασπαράζοντας κάθε ον, αδιαφορώντας για τα δικαιώματά του και οτιδήποτε άλλο δεν πηγαίνει σύμφωνα με τα θέλω της. Μιλάμε για την πιο ισχυρή δύναμη του γαλαξία και κανένας δεν μπορεί να της αντισταθεί. Οι σκόρπιες, ασυγκρότητες προσπάθειες δε μετράνε. Εξυπηρετούν ατομικά συμφέροντα και ουσιαστικά είναι μηδαμινής σημασίας μπροστά της. Τι συμβαίνει όμως όταν προκύπτει η συσπείρωση, όταν κάποιοι αποφασίζουν πραγματικά ν’ αντισταθούν; Συμβαίνει το Rogue One, όπως παρακολουθήσαμε πριν από κάποια χρόνια, το Δεκέμβρη του 2016. Η αντίσταση, οι Rebels, έκαναν αισθητή την παρουσία τους, μετέφεραν από χέρι σε χέρι την ελπίδα, με κίνδυνο τις ζωές τους, βάφοντας τη σημαία που πρεσβεύουν στο χρώμα που ακόμη και οι αυτοκρατορίες τρέμουν. Το κόκκινο της θυσίας. Το κόκκινο του αίματος.

Πολλές οι αρετές του Andor: Προσήλωση στη λεπτομέρεια, φυσικά περιβάλλοντα, όχι μόνο CGI, εκπληκτικές ερμηνείες και το πιο σημαντικό, κρατάει μια στάση πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του franchice. Δε φωνάζει, δεν αποζητά την προσοχή του θεατή με πομπώδεις σκηνές, κάποιο lightsaber, έναν φανταχτερό, νέο villain, έναν καταιγισμό από καλοσχεδιασμένες εκρήξεις και άλλα τέτοια, μα την κερδίζει μέσα απ’ όσα έχει να πει, με τους πυκνογραμμένους διαλόγους και την απειλητική του ατμόσφαιρα. Το έργο του Gilroy ψιθυρίζει και ξέρετε τι λέγεται για τους ψίθυρους – καλύτερα να σε ακούω να φωνάζεις, να χτυπιέσαι, να εξωτερικεύεις ό,τι σε προβληματίζει, παρά να με πλησιάζεις και να μου το λες στο αυτί, γιατί η ένταση δεν εκτονώνεται αλλά μεταφέρεται. Βάζει τον θεατή μέσα στην ιστορία, τον γραπώνει με την αμεσότητα και την απλότητά του, δείγμα όχι κάποιας απλούστευσης, αλλά αξιοθαύμαστης δεξιοτεχνίας. Λίγο να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη κι αυτό ήταν, το έχασες. Όλο και κάτι θα ειπωθεί ή υπονοηθεί με ένα βλέμμα, ένα λοξοκοίταγμα, μια παύση, ένα απότομο cut στο μοντάζ.

Χωρισμένο σε τέσσερις ενότητες, το Andor, αργά και σταθερά μας οδηγεί εκεί που θέλει, χτίζοντας το μύθο του πρωταγωνιστή του, γιατί, αν θυμάστε, όταν εμφανίζεται στο Rogue One, χαίρει μεγάλης εκτίμησης. Πώς έφτασε μέχρι εκεί; Ποιος είναι; Τι είναι ικανός να κάνει; Τι έχασε και τι κέρδισε στον αγώνα του;

Κάτι τελευταίο. Δε χρειάζεται να ενημερωθείς για τα πριν και τα μετά του Star Wars. Πού τοποθετείται χρονικά και προς τα πού οδεύει. Μπορείς άνετα να το παρακολουθήσεις, διότι φροντίζει να σου εξηγήσει όλα όσα χρειάζεσαι. Αν μάλιστα το κοιτάξεις προσεχτικά, θα συνειδητοποιήσεις ότι όσα συμβαίνουν, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι κάποιο μυθοπλαστικό αφήγημα, βασισμένο σε ιστορικά γεγονότα, σχετικά με την επανάσταση μιας ομάδας ανθρώπων απέναντι σε κάποιο δικτατορικό καθεστώς. Πρόκειται για αυτόνομη ιστορία, που φυσικά αν γνωρίζεις το lore η εμπειρία αλλάζει, διανθίζεται.

Μια βαθιά και μεγάλη σε διάρκεια υπόκλιση σε αυτό το εγχείρημα. Περιμένω εναγωνίως την επόμενη σεζόν, όποτε και όταν η ώρα της έρθει.

As Experienced by Element 

Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη