Klaus by Sergio Pablos and Carlos Martínez López

Την παραμονή της πρωτοχρονιάς, είχα την τύχη να συμμετάσχω σε μια ανιδιοτελή πράξη. Δεν ήταν δική μου ιδέα, αλλά βοήθησα στην εκτέλεση της πολύ όμορφης –για μένα– αυτής στιγμής, διότι εκτός από το συμβολισμό, τη σημασία της, κάποιοι άνθρωποι πήραν μεγάλη χαρά. Το Klaus, τούτη η γλυκιά ταινία, συνοψίζεται σε μια πρόταση, η οποία ακούγεται δυο, τρείς φορές κατά τη διάρκειά της: “A true selfless act always sparks another”.

Μεγαλώνοντας, σχετικά με τις μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, άκουσα πολλές και διάφορες απόψεις: αφοριστικές, μηδενιστικές, αδιάφορες, άλλοτε υπό το πολιτικό πρίσμα, άλλοτε το οικονομικό κ.ο.κ. Πού και πού όμως, πέφτει στην αντίληψή μου μια ακόμη στάση στην οποία θα ήθελα να μείνω. Πράγματι, δε χρειάζεται να έρθει μια συγκεκριμένη στιγμή του χρόνου προκειμένου να κάνουμε κάτι, εννοώ πως δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει ένα πλαίσιο για να προσφέρουμε ένα δώρο ή να εκδηλώσουμε την αγάπη μας σε κάποιον, να του ευχηθούμε πολλά χρόνια στη ζωή του, με υγεία, κι όλα όσα εύχεται κανείς. Μπορούμε να τα λέμε οποτεδήποτε, άλλωστε πρόκειται για απαραίτητο συστατικό της επιβίωσής μας αν και συχνά το ξεχνάμε ή το παραβλέπουμε ή ακόμη χειρότερα, φοβόμαστε να το παραδεχτούμε.

Το Klaus κυκλοφόρησε το 2019, αλλά το παρακολούθησα τη δεύτερη νύχτα του 2023, με καλή παρέα. Δεν ήθελα να περάσουν οι μέρες, να απομακρυνθούμε πολύ από το mood του Δεκέμβρη και ενόσω έπεφταν οι τίτλοι τέλους αναρωτήθηκα το γιατί. Έτσι έσπευσα να σας γράψω τούτο το κείμενο. Όντως, υπάρχει η κατάλληλη στιγμή για να κάνεις κάτι, όμως μπορείς κάλλιστα να δημιουργήσεις και μόνος σου τη συνθήκη. Ορισμένοι κρατάνε το στολισμένο δέντρο για μήνες, άλλοι έχουν φωτάκια όλο το χρόνο, μερικοί δε, αποφασίζουν ότι αν παραμένουν καλά παιδιά συνέχεια, κάποια στιγμή θα τους γυρίσει πίσω, χωρίς να ξέρουν πότε ή αν πράγματι θα συμβεί, διότι η ουσία βρίσκεται στην καλή τους προαίρεση. Νιώθουν καλά, κάνοντάς το. Χαμογελούν συχνότερα.

Ο Jesper, ο πρωταγωνιστής του έργου, στέλνεται από τον πατέρα του, που είναι ο ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου ταχυδρομικού κέντρου στον κόσμο, στο Smeerensburg, το οποίο βρίσκεται αρκετά βόρεια στο χάρτη. Εκεί υπάρχει μια μικρή πόλη, κατοικημένη από ανθρώπους αποξενωμένους από τον υπόλοιπό κόσμο. Ο Jesper, λοιπόν, καλείται να τα βγάλει πέρα σ’ ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Θα γνωρίσει διάφορους χαρακτήρες, μεταξύ αυτών και έναν γέρο που μένει μόνος, μακριά από τους υπόλοιπους, στο δάσος, στην άκρη του νησιού. Η ταινία λέγεται Klaus, οπότε μπορείτε να μαντέψετε την ταυτότητα του γέρου. Το ενδιαφέρον, όμως, έγκειται στην προσέγγιση, στο πώς αναπτύσσεται η ιστορία και φυσικά στην πρόθεσή της. Τα πετυχαίνει όλα και με το παραπάνω.

Το animation μου θύμισε εποχές περασμένες, τη δεκαετία του 1990, με μερικές πιο μοντέρνες, σύγχρονες πινελιές καθώς επίσης εντόπισα και Tim Burton στοιχεία στη σκηνοθεσία, το καδράρισμα και στον τρόπο που εισήγαγε ορισμένα βασικά πρόσωπα της αφήγησης. Είναι χάρμα οφθαλμών και σε περίπτωση που δε βρείτε κάτι ενδιαφέρον από σεναριακής σκοπιάς, τουλάχιστον θα σας εντυπωσιάσει από αισθητικής άποψης.

Μοιραστείτε το έργο τούτο με τους ανθρώπους σας και με όσους σας ζητήσουν να τους προτείνετε μια ευχάριστη ταινία. Μην κολλήσετε στην εποχή ή όποιον άλλο επίπλαστο περιορισμό. Απλώς κάντε το, χωρίς να περιμένετε κάτι πίσω.

Υ.Γ. Αν πάλι γίνει και από τους απέναντι μια πρόταση, ακόμη καλύτερα.

As Experienced by Element 

Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη