Από την αρχή, πριν καν ξεκινήσει η παράσταση, πάνω στη σκηνή βρίσκεται τοποθετημένο ένα μεγάλο, σκεπασμένο με λευκά σεντόνια, αντικείμενο. Θα περάσει αρκετή ώρα μέχρι να μάθουμε τι κρύβεται από κάτω: το νόημα του διασκευασμένου έργου, δια χειρός Έφης Μπίρμπα . Τη δεύτερη νύχτα του Σεπτεμβρίου, ψηλά στο λόφο της Καστέλας είχα την τύχη να παρακολουθήσω μαζί με αγαπημένους μου ανθρώπους μια δημιουργία που έκανε ντεμπούτο ένα χρόνο πριν από τη λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου και έφτασε μέχρι τις μέρες μας, πολλούς αιώνες μετά, θίγοντας θέματα όπως η σημασία της ποίησης, της τέχνης γενικότερα στη ζωή της κάθε κοινωνίας σε τούτο τον πολυτραυματισμένο από ματαιοδοξία και μισαλλοδοξία πλανήτη. Τι θα κάναμε χωρίς τη τέχνη; Δεν υφίσταται πολιτισμός χωρίς εκείνη. Κι όμως, κανείς πολιτικός εκεί έξω, δε δίνει δεκάρα γι’ αυτή. Προτιμάει να εξουσιάζει, να φουσκώνει τις τσέπες του, να ελέγχει τις ζωές του κόσμου, σε μια προσπάθεια να ζήσει για πάντα. Μάταιος κόπος. Όλοι μας ανεξαιρέτως, γνωρίζουμε ...