Δεν υπάρχει ούτε ένα περιττό κάδρο, ακόμη και τα διεκπεραιωτικά δείχνουν πανέμορφα. Ένιωθα λες και βλέπω animation όπου τα πάντα δουλευτήκαν στην εντέλεια, με απόλυτο έλεγχο του τι εμπεριέχεται σε κάθε σκηνή, μικρή ή μεγάλη. Το πιο εντυπωσιακό από όλα όμως έγκειται στον τρόπο που τοποθετούν τους χαρακτήρες σε κάθε πλάνο. Ιδανικό παράδειγμα, το tracking της κάμερας από πάνω προς τα κάτω, από αριστερά προς τα δεξιά και το αντίστροφο. Παρατηρήστε από cut σε cut, δίνεται ένα σύντομο χρονικό διάστημα παύσης μέχρι την όποια αντίδραση. Με αφήνει να σκεφτώ, δε με «τρέχει», που λένε, ενδιαφέρεται για μένα, με αφήνει να καταλάβω και να παρακολουθήσω όσο καλύτερα μπορώ, πράγμα που λάτρεψα στη σειρά όπως και τα στιγμιαία μειδιάματα της Rosario Dawson – δείχνει κάθε λεπτό πόσο απολαμβάνει το ρόλο της (δείτε πώς κοιτάζει τη Sabine). Δεν προκύπτει τέτοια ερμηνεία, τέτοια χημεία μεταξύ των ηθοποιών αν δεν προηγήθηκαν μπόλικες ώρες πρόβας και δίχως, βέβαια, ένα σενάριο που επιτρέπει στους χαρακτήρες ν’ αναπνεύσουν και να μην ποζάρουν απλώς μπροστά στην κάμερα. Φαίνεται ότι υπάρχει παρελθόν, φαίνεται ότι αρκετοί γνωρίζονται από παλιά, περνώντας δια πυρός και σιδήρου και πως όσοι απόμειναν, είτε οι δεσμοί τους παραμένουν δυνατοί, είτε αποξενώθηκαν ο ένας από τον άλλο.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως τα παραπάνω. το δίχως άλλο, εννοούνται όταν μιλάμε για τέτοιες παραγωγές και πράγματι συμφωνώ, εν μέρει όμως. Μια τόσο πρεστιζάτη σειρά μπορεί να τηρεί τις τυπικές προδιαγραφές, εκείνο όμως το στοιχείο που σπανίζει βρίσκεται στην προσωπική πινελιά του δημιουργού, η οποία συνήθως θυσιάζεται στο βωμό των στούντιο. Δύσκολα ένας σκηνοθέτης μπορεί να επιβάλει τη δική του αισθητική, θα πρέπει να μιλάμε για έναν Nolan ή έναν Spielberg π.χ. προκειμένου να περάσει το δικό του. Εδώ όμως ο Filoni δείχνει να κατέχει τον απόλυτο έλεγχο του έργου ή τουλάχιστον όσες υποχωρήσεις κι αν έκανε, δεν ήταν αρκετές για να φαίνονται παράταιρες, πάντοτε με γνώμονα την ιστορία. Κάνοντας μνεία στις πολεμικές τέχνες, στο lore του Star Wars και τις ρίζες του, φροντίζει να προσθέσει νέα στοιχεία αλλά και να υπενθυμίσει τα ήδη ειπωμένα, με σεβασμό και μεράκι, αποτέλεσμα της αστείρευτης αγάπης που παρακινεί κάθε δουλειά του. Μου θυμίζει το πάθος του Peter Jackson και απ’ ό,τι μαθαίνω, επιτέλους έφτασε η ώρα του να προσφέρει και μια κινηματογραφική ταινία στο σύμπαν που τόσα χρόνια εργάζεται και δημιουργεί.
Η πρώτη σεζόν του Ahsoka πετυχαίνει τη χρυσή τομή, ό,τι αποζητά κάθε θεατής που παρακολουθεί Star Wars, μικρός ή μεγάλος. Διατηρεί τα George Lucas συστατικά, δε μένει όμως στην αναπαραγωγή τους, δεν προσφέρει δηλαδή μόνο ένα φόρο τιμής, μια δοκιμασμένη συνταγή, μα επενδύει στην επέκταση, δοκιμάζεται και απ’ ό,τι φαίνεται, πετυχαίνει.
Το Andor ήταν μια εκπληκτική ιστορία Star Wars, μια ιστορία που έλειπε και τη χρειαζόμασταν. Το Ahsoka παρουσιάζει το Star Wars όπως οφείλει να είναι το 2023 ή τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ που το παρακολουθώ από παιδί και μέσα στα χρόνια είχα αρχίσει να χάνω το ενδιαφέρον μου. Κάποιες όμως από τις τελευταίες προσθήκες με ξανατοποθέτησαν σ’ αυτό το Χ-wing της φαντασίας μου και ταξιδεύω μαζί του με μεγάλη χαρά. Το κλείσιμο του τελευταίου επεισοδίου, για παράδειγμα, με έκανε κι ένιωσα ακριβώς όπως όταν ήμουν δέκα χρονών και βίωνα για πρώτη φορά την αρχική τριλογία. Αυτή η αίσθηση σπανίζει όσο απομακρύνομαι από εκείνη την ηλικία. Δεν είναι απλώς συγκίνηση, αλλά μια γλυκιά αναστάτωση από κάτι γνώριμο που έρχεται από τα παλιά και σου επιβεβαιώνει ότι παρότι μεγαλώνεις και φθείρεσαι, ξεχνάς και προσπερνάς, κι ίσως γίνεσαι πιο δύσκαμπτος, παραμένεις ο ίδιος άνθρωπος, σταθερός μέσα στο χρόνο που συνεχίζει να επηρεάζεται από μουσική και εικόνα και δε χάνει την ανάγκη του να το μοιράζεται.
As Experienced by Element
Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment