Η Agatha Christie, είχε πει σε κάποιο από τα βιβλία της, πιθανά δια στόματος Poirot ή της Miss Marple, ότι ένα από τα πιο τυχερά πράγματα που μπορεί να συμβεί στη ζωή κάποιου, είναι μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Και αν μεγάλωσες με τη μουσική του John Williams, θα προσθέσω εγώ.
Όπως κάθε φορά, έτσι και στο φετινό Indiana, υπάρχει ένα πολύ σημαντικό αντικείμενο το οποίο αναζητάνε δύο πλευρές. Εκείνη του Jones, που θέλει να το τοποθετήσει σε μουσείο και εκείνη κάποιου εμμονικού, εγωπαθή, επικίνδυνου αντιπάλου με προσωπικές βλέψεις και καταστροφικές σε παγκόσμιο επίπεδο συνέπειες, αν βρεθεί στα χέρια του. Ένα συνεχόμενο κυνηγητό με άλλα λόγια, με μικρές χιουμοριστικές και δραματικές παύσεις, λουσμένες στο μυθικό μουσικό φως ενός ανθρώπου που για δεκαετίες, πολλές δεκαετίες, μας προσφέρει απλόχερα.
Jaws, Star Wars, Close Encounters of the Third Kind, Superman, E.T: The Extra-Terrestrial, Home Alone, Jurassic Park, Schindler’s List, Harry Potter and the Sorcerer’s Stone και σταματάω εδώ, γιατί όπως καταλαβαίνετε η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Μεγαλώνεις λοιπόν με τη μουσική του Williams, μεταξύ άλλων ακουσμάτων. Τη συνδυάζεις ηθελημένα και μη, με στιγμές χαρούμενες, μελαγχολικές, μοναχικές, ερωτικές, αποχωρισμού, σε συντροφεύει παντού: όταν βγαίνεις για έναν περίπατο, όταν πηγαίνεις στο σχολείο, όταν φεύγεις το πρωί για τη δουλειά και τις ώρες που περνάς στα μέσα μεταφοράς, σε ταξίδια χιλιομετρικά με το σώμα αλλά και τη φαντασία, ή κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης ενός βιβλίου. Μα πολύ περισσότερο απ’ το καθετί, όταν συνδέεται με την κινηματογραφική εικόνα. Όλα αυτά τα εμπνευσμένα θέματα αποτελούν κομμάτι της ιστορίας, ανεκτίμητοι θησαυροί που ευτυχώς δε χρειάστηκε να περάσουμε τα πάνδεινα για να τους αποκτήσουμε, παρά έφτασαν μπροστά μας, πρώτα δια της μεγάλης οθόνης και ύστερα οπουδήποτε αλλού και στη συνέχεια μας άνοιξαν διάπλατα όλους εκείνους τους δρόμους που διαισθανόμασταν την ύπαρξή τους, αλλά δεν είχαμε ποτέ εμπιστοσύνη στον εαυτό μας ώστε να τους περιδιαβούμε.
Το ξέρετε ότι μπορεί κανείς ν’ αντλήσει θάρρος από τη μουσική; Να τολμήσει, λόγου χάρη να πει ένα όχι κάπου, όμως δεν το τολμά γιατί φοβάται; Για παράδειγμα, αν θέλεις να περιγράψεις σε κάποιον μια απίστευτη περιπέτεια που βίωσες, αλλά δε σου βγαίνουν τα λόγια, δοκίμασε να βάλεις το theme του Indiana Jones και θα δεις πόσο εύκολα θα σε παρασύρει. Οι περιγραφές σου θα διανθιστούν, θα σου λυθεί η γλώσσα, που λένε.
Μια σύντομη, προσωπική ιστορία. Θυμάμαι ένα ξενύχτι, πιθανά από τα πρώτα που έκανα ποτέ, σ’ ένα ψαροχώρι της Εύβοιας, κατά τη διάρκεια του οποίου καθόμουν σ’ ένα μπαλκόνι με ανοιχτό φωτάκι και δύο βιβλία δίπλα μου. Διάβαζα μέχρι που ξημέρωσε, ενώ σε χαμηλή ένταση έπαιζε μια μεγάλη λίστα με μουσική του Joe Hisaishi και του John Williams. Ανάλογα ποιο βιβλίο είχα στα χέρια μου, διάλεγα και τα σημεία της λίστας. Απέναντι, πίσω από την πλαγιά του βουνού, κάποια στιγμή το βλέμμα μού τράβηξε το φως του ήλιου που σιγά σιγά δυνάμωνε, δημιουργώντας αυτή τη ψευδαίσθηση, ότι μεγαλώνει ο όγκος του. Σταμάτησα την ανάγνωση και άφησα τη μουσική να κάνει την υπόλοιπη δουλειά. Έμοιαζε λες και βρισκόμουν σε όνειρο. Η νύστα εξαφανίστηκε και οι παλμοί της καρδιάς δυνάμωσαν, λες και ο ήλιος ήταν ο μαέστρος που ενορχήστρωνε τη διάθεσή μου. Το απόγευμα εκείνης της ημέρας, πήρα μια πολύ σημαντική απόφαση στη ζωή μου και έκανα μια αλλαγή.
O John Williams γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1932, και στα ενενήντα ένα του χρόνια παρέδωσε ένα ακόμη soundtrack αδιανόητης ομορφιάς και ο κόσμος, όλοι εμείς, τον ευχαριστούμε και υποκλινόμαστε μπροστά του.
Υ.Γ: Αγαπημένα κομμάτια του Dial of Destiny:
Helena’s Theme
Perils of the Deep
Centuries Join Hands
Και φυσικά το κλασσικό theme του Indy. Μα πώς γίνεται να μην πατήσεις το replay;
As Experienced by Element
Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment