Dreamkiller by Sumerlands

Ένα φλεγόμενο κουφάρι, μια μεταλλική μάζα εγκαταλειμμένη σε μια έρημο κάτω από τον ανέφελο ουρανό. Άραγε πρόκειται για μια πύρρεια νίκη ή για μια ηβηφρενή εκδήλωση ενός εσώτερου, διχασμένου κόσμου. Η μια πλευρά αντιμάχεται την άλλη, φέροντας μόνο την καταστροφή, τον θάνατο κάθε ονείρου και ελπίδας. Παρατηρώντας το εξώφυλλο του δίσκου, προτού καν τον βάλω να παίξει, παρασύρομαι σ’ έναν χείμαρρο σκέψεων. Ο κόσμος του, μοιάζει με τον δικό μας. Ολόγυρα δείχνει γαλήνιος, ισορροπημένος, δεν παίρνει θέση στο χαμό μας. Χώρες εισβάλουν σε άλλες χώρες, άνθρωποι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, διαφορετικά θα δολοφονηθούν με τον πιο δειλό τρόπο. Η μάχη άδικη, και φυσικά όχι πρόσωπο με πρόσωπο. Ο καπνός είναι μαύρος και η φωτιά που τον γεννά τρέφεται από πλαστικό και σάρκα – τα ιδανικότερα συστατικά του ολέθρου. Ακόμη κι αν κρατήσεις την απόστασή σου δεν είσαι ασφαλής, κάποια στιγμή ίσως ν’ αλλάξει κατεύθυνση ο άνεμος και να έρθει προς το μέρος σου.

Πατάω το play και για τα επόμενα τριάντα πέντε λεπτά ξεχνώ πού βρίσκομαι και τι κάνω. Πάω μια νυχτερινή βόλτα στην αγαπημένη μου δεκαετία. Στο πίσω μέρος του κουτιού της κασέτας, έχω γράψει τα ονόματα των συγκροτημάτων: Wasp, Judas Priest, Whitesnake, Cirith Ungol, Manilla Road, Dio. Πατάω το κουμπί και δυναμώνω την ένταση. Δύο, τρία χιλιόμετρα και κάποιες επαναλήψεις κομματιών παρακάτω, μπαίνω σ’ ένα μπαρ και παραγγέλνω μια μπύρα. Κάθομαι σε γωνιακό τραπέζι δίπλα στο παράθυρο. Καλή μουσική παίζει το μαγαζί. Άλλωστε, μην ξεχνάμε σε ποια δεκαετία βρισκόμαστε. Τα 80s είχαν τα καλύτερα ρεφρέν στη σύγχρονη μουσική. Αρκεί μια φορά για να κολλήσεις. Μην ακούτε εκείνους που τα κακολογούν. Δεν ξέρουν αυτοί. Είναι ζηλιάρηδες και boomers. Πίνω την τελευταία γουλιά, αφήνω καλό φιλοδώρημα (ποτέ να μην το ξεχνάτε) και συνεχίζω τον περίπατό μου.

Tο Dreamkiller είναι άμεσο και ξεκάθαρο. Έχει μια γλυκιά εξωστρέφεια, όπως όταν ένα παιδί, χωρίς να το πολυσκεφτεί, κάνει αυτό που θέλει παρακινούμενο από μια βαθύτερη ανάγκη, αυτή του αυθορμητισμού. Φέρει όλα τα χαρακτηριστικά μιας περασμένης εποχής, χωρίς να τα εκμοντερνίζει και το κάνει με περίσσια ευκολία, λες και πρόκειται για δίσκο που δεν κυκλοφόρησε στον καιρό του και τώρα κάπως βγήκε στην επιφάνεια. Υπάρχει κλασικά ένα σημείο στο άλμπουμ, εκεί κάπου στη μέση, που για μένα φτάνει σε αποκορύφωμα το πόνημα των Sumerlands. Ναι, αναφέρομαι στην μπαλάντα, το Night Ride. Για λίγο λοιπόν ρίχνουν τις ταχύτητες και στη συνέχεια επιστρέφουν με το Edge of the Knife που έχει κάτι από τη χάρη των Savatage την εποχή που κυκλοφόρησαν το Hall of the Mountain King. Υπάρχουν synthesizer, κιθαριστικά solo, εθιστικά ρεφρέν, ένας τραγουδιστής με στεντόρεια φωνή, αργόσυρτα riff που παραπέμπουν στους Black Sabbath και το Death to Mercy που μπορώ να το ακούω καθημερινά, από τώρα μέχρι να χαλάσουν τα αυτιά μου από τα γηρατειά.

Χρειαζόμαστε δίσκους σαν και το Dreamkiller, όχι γιατί δημιουργούν τη νοσταλγική αίσθηση, αλλά γιατί μας προσκαλούν σ’ ένα ταξίδι κατά τη διάρκεια του οποίου δεν παίρνουμε μαζί μας αποσκευές. Απλώς φεύγουμε για λίγο, έτσι όπως είμαστε ντυμένοι και αποκοβόμαστε από οτιδήποτε βασανιστικό. Είναι πολύ σημαντική η ανάπαυλα. Σε κανέναν δεν κάνει καλό να τρέχει όλη την ώρα. Να τρέχει να προλάβει κάτι που στην πορεία ούτε και ο ίδιος θυμάται τι είναι. Έχει καθαρτικό ρόλο η μουσική και ο καθένας βρίσκει τα κομμάτια που τον χαλαρώνουν, που νιώθει άνετα μαζί τους, τον αποφορτίζουν αναλόγως την περίοδο και τις διαθέσεις. Ήταν μια δύσκολη χρονιά η φετινή. Η επόμενη δε χρειάζεται και τόσο μεγάλη προσπάθεια για να είναι καλύτερη. Αυτό είναι το τελευταίο κείμενο για το 2022. Εύχομαι σε όλους καλή χρονιά.

As Experienced by Element 

Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη