Three Thousand Years Of Longing by George Miller

Έπειτα από ταινίες με πιγκουίνους, γουρουνάκια, μάγισσες και παρανοϊκά ανθρωποκυνηγητά σε μεταποκαλυπτικά περιβάλλοντα, ο Miller κυκλοφορεί μια ταινία για την αγάπη, τον έρωτα, την εξάρτηση αλλά και την πλάνη που προκύπτει εξαιτίας τους, καθώς επίσης και την έννοια της ψευδαίσθησης ή, για να το θέσω καλύτερα, της αυθυποβολής. Σε αυτή την ιστορία που διασκευάζει βασιζόμενος στο διήγημα της A.S. Byatt, ο εβδομηνταεφτάχρονος σκηνοθέτης επικεντρώνεται στον ψυχισμό της πρωταγωνίστριάς του, Alithea μια ακαδημαϊκή μελετήτρια της ανθρωπότητας. Ζει μια μοναχική ζωή που ταξιδεύει στον κόσμο και δίνει ομιλίες σχετικές με τους μύθους και τις αφηγήσεις των αρχαίων πολιτισμών.

Τη συναντάμε στην Κωνσταντινούπολη, όταν ανακαλύπτει ένα αντικείμενο σ’ ένα μαγαζί στο Grand Bazaar. Από εκείνο το σημείο και μετά το έργο γίνεται απρόβλεπτο, διατηρώντας όμως μια βασική δομή, όπου λειτουργεί σαν ανάπαυλα ανάμεσα στις φαντασμαγορικές σεκάνς του. Πρόκειται για ένα παραμύθι, που συνδέει το παρελθόν με το παρόν, μια εσωτερική αναζήτηση των πιο απόκρυφων σκέψεων και επιθυμιών. Όλα όμως καταλήγουν στην ίδια βάση. Σε μια συγκεκριμένη ανάγκη. Τη συντροφικότητα.

Δε χρειάζεται να ειπωθεί κάτι σχετικά με τις ερμηνείες των δύο βασικών ηθοποιών, της Tilda Swinton και του Idris Elba, καθώς είναι απολύτως ταιριαστοί στους ρόλους τους. Το πολύ ενδιαφέρον όμως προκύπτει από το σενάριο και αφορά την αλληλεπίδρασή τους. Υπάρχει μια λεπτή ισορροπία η οποία τηρείται με ευλαβικότητα και απίθανη ακρίβεια, γιατί οι δυο τους, ενώ συσχετίζονται, προκύπτει ένα μεγάλο κενό – μια σύγκρουση των θέλω τους. Προσπαθώ να περιγράψω την κατάσταση χωρίς να αποκαλύψω κάτι για όσους δεν έχουν ακόμη παρακολουθήσει το Three Thousand Years of Longing. Αξίζει να αφεθείτε στη μαγεία της, χωρίς να γνωρίζετε περί τίνος πρόκειται.

Αν έχει τύχει να διαβάσετε αφηγήσεις από την ανατολή, μύθους, δοξασίες, αν η αισθητική εκείνων των πολιτισμών είναι κάτι που εξιτάρει τη φαντασία σας, τότε σε τούτο το έργο θα αντικρίσετε εικόνες απείρου κάλλους, που θα έλεγε κανείς ότι αποτυπώθηκαν από ένα νέο καλλιτέχνη, βρισκόμενο στο ζενίθ της δημιουργικότητάς του. Ο George Miller, παρότι οδεύει προς την ένατη δεκαετία της ζωής του, κινηματογραφεί με τρόπο που θα ζήλευε και ο πιο φιλόδοξος, ταλαντούχος νέος της παρούσας εποχής.

Το γεγονός ότι διάλεξε τη συγκεκριμένη πόλη για να τοποθετήσει την ιστορία του, παρότι δεν καλύπτει κάθε γωνιά της γιατί επικεντρώνεται αλλού, προσδίδει στο σύνολο μια ιδιαίτερη αίσθηση, προσκαλώντας τον θεατή ν’ αναρωτηθεί τι μυστικά μπορεί να κρύβει αυτός ο τόπος, τι μπορεί να συνέβη εκεί που δε γνωρίζει κανένας και μόνο μέσα από τις σελίδες των παραμυθιών ίσως ανακαλύψει τις απαντήσεις οι οποίες καλύπτονται από μεταξένια πέπλα μεταφορών, κεντημένα από μυστηριώδη χρώματα, παρμένα από κήπους που ανθίζουν μόνο στο σεληνόφως.

As Experienced by Element 

Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη