Υπάρχει ένα μέρος όπου οι καλλιτέχνες που αγαπάς μαζεύονται και στοχάζονται τις ανησυχίες τους. Το δικό μου βρίσκεται σ’ ένα όμορφο πάρκο, φωτεινό και μονίμως ανθισμένο επειδή μέσα του τριγυρίζουν εκείνα τα μαγικά πλάσματα – και πώς αλλιώς ν’ αποκαλέσεις αυτά τα παιδιά; Πολλές φορές στο όνειρο βρέθηκα κοντά τους, ειδικά στις στιγμές που το χρειαζόμουν και δεν το ήξερα. Συνήθως κάθομαι στο ξύλινο μπαλκόνι της βεράντας του μικρού σπιτιού που βλέπει στα αιωνόβια δέντρα, η σκιά των οποίων φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Εκεί, αναλογιζόμενος τη ζωή μου και κοιτάζοντας κατάματα τον ήλιο, έμαθα ν’ αγαπάω τις αποτυχίες μου. Μόλις καταλάβει κανείς το πόσο οι καλλιτεχνικές κλίσεις δεν αρκούν για να παραδώσεις κάτι που θα μιλήσει στις καρδιές των ανθρώπων, είναι μια στιγμή διαύγειας που ή θα σε θλίψει βαθιά, ή θα καταλάβεις τα όριά σου και θα συνεχίσεις χωρίς να νοιάζεσαι ιδιαίτερα. Τούτο το καταλαβαίνεις περισσότερο όταν συναντάς ένα παιδί που ξεχωρίζει τόσο πολύ και το οποίο απ’ όπου κι αν το πιάσεις ακτινοβολεί μια λάμψη που ίσως εσένα σου πάρει μια ζωή για να εκπέμψεις. Ένα παιδί σαν τον Alex Turner, δηλαδή.
Πολύ συχνά περνάω το χρόνο μου στο ήσυχο σπιτάκι της παραγωγικής μου ανησυχίας, γράφοντας και διαβάζοντας, με τη φωνή του να συνοδεύει το δημιουργικό τρένο των σκέψεών μου – ανεκτίμητη συντροφιά στη μοναξιά, που πάντα έρχεται με μια αγκαλιά γεμάτη διαμάντια, όπως το αγαπημένο soundtrack του Submarine. Πρόκειται για μια δουλειά η οποία δε γνωρίζει εποχή, διότι σε κάποια έργα ο χρόνος παγώνει και τρέχει την ίδια στιγμή. Εσύ μεγαλώνεις, γερνάς, έχεις όμως αυτά τα ελιξίρια μιας νιότης που όταν τη ζούσες δεν την άντεχες γιατί δεν ήξερες πόση δύναμη κρατούσες. Άλμπουμ σαν τούτο, όμως, σου δίνουν την ευκαιρία να επανορθώσεις μέσα από το πρίσμα της σοφίας του γήρατος, κι αν ακόμα δεν τα καταφέρεις να έρθεις τουλάχιστον σε συμφιλίωση με το παρόν, με μόνο σκοπό ένα περισσότερο πρόσφορο μέλλον – άλλος δρόμος για ισορροπία δεν υπάρχει. Εκεί μαθαίνεις με έκπληξη πως δεν είναι ποτέ αργά για να φυτέψεις σπόρους που φυτρώνουν τα δέντρα της ανιδιοτέλειας, καθώς πάντα θα υπάρχει χώρος στο χωραφάκι της καταπατημένης μας ζωής για ιδέες που θα δώσουν σε φίλους και αγνώστους, καρπούς που μέσα τους κρύβονται ιστορίες οι οποίες περιμένουν κάποιον για να τις τραγουδήσει – μη ζητάς ποτέ κάτι περισσότερο.
Μην αναρωτιέσαι πώς συνδέονται τα παραπάνω με το Submarine. Αν περιπλανιέσαι τη νύχτα γυρεύοντας το φως, ίσως ταυτιστείς με τούτο το γράμμα και κατ’ επέκταση μαζί μου. Αν όχι, δες την ταινία, μόνο και μόνο για ν’ αναγνωρίσεις το αποτέλεσμα μιας αρμονικής συνεργασίας – όταν το αλλόκοτο μυαλό του ιδιοφυούς Ayoade συναντά την ποίηση του Turner, ο θεατής μόνο ψυχική ανάταση μπορεί να λάβει. Ας με συγχωρέσει όμως η διάνοια του πρώτου, διότι για την ώρα γράφω για τη δύναμη της ευαισθησίας του δεύτερου και τι σπουδαία όπλα δίνει στις εφηβικές μας αναμνήσεις μέσα σ’ έξι τραγούδια. Κι εσύ που παίρνεις δύναμη από την ποίηση των άλλων, πόσες φορές ξυπνά μέσα σου η δυσβάσταχτη ανάγκη να συνθέσεις, επηρεαζόμενος από το ταλέντο του δημιουργού; Γιατί τι το ουσιαστικό καταφέρνουν οι χειροτέχνες των αισθήσεων, αν όχι να πυροδοτούν καινούριες σπίθες που θα φωτίσουν νέους δρόμους αναζήτησης; Αυτό κάνει ο Alex Turner: μαζί του γίνεσαι κι εσύ για λίγο καλλιτέχνης· μαζί του, γίνεσαι κι εσύ για λίγο ποιητής. Και κάποιες φορές, δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω από έναν ερμηνευτή με ιδιαίτερη, τρυφερή φωνή, με μια κιθάρα που μέσα από τις δονήσεις των έξι της χορδών, θ’ αγγίζει εκείνες της καρδιάς σου.
Και η φωνή του Turner, ζεστή και δροσερή σαν καλοκαιρινή βροχή, δε σου προσφέρει τίποτε άλλο παρά έμπνευση και δάκρυα αγάπης, που αν είσαι τυχερός, θα θελήσει να τα γευτεί το άλλο σου μισό για να σε καταλάβει καλύτερα.
Απόψε λέω να κοιμηθώ νωρίς. Βιάζομαι να περάσω το κατώφλι του ύπνου, ώστε να αφεθώ στην αγαστή σύμπνοια χρωμάτων και ήχων, στο μέρος εκείνο που τα λευκά χαρτιά φέρουν την ονειρική ικανότητα να μου υπαγορεύουν τι να γράφω.
https://www.youtube.com/watch?v=2jogmnbvy0U
As Experienced/Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment