ΑΝΙΜΕ του Φοίβου Δεληβοριά

 

Κοιτάζει το φεγγάρι ο ποιητής

και γεμίζει το κεφάλι του σκόνη.

Φοίβος

Βράδυ του Ιούλη, ένα μπουκάλι κρασί και η νέα δουλειά του Φοίβου Δεληβοριά, φτιάχνουν τη διάθεση της νύχτας. Σε όλη τη διάρκεια της ακρόασης βλέπω να περιφέρονται στον αέρα ιδέες οι οποίες με πλησιάζουν, μου ψιθυρίζουν ό,τι μπορεί να ξέχασα και ύστερα να επιστρέφουν στ’ αστέρια – πρέπει να θυμάμαι πού και πού να κοιτάζω ψηλά. Μία από τις ικανότητες του Φοίβου, έγκειται στο ότι η μουσική του είναι τόσο γήινη, τόσο ταξιδιάρικη, όσο και η χροιά του μια συντροφιά σαν το κρασί την άνοιξη σε πάρκο λουσμένο στο φως. Τούτο το φως, που δεν έρχεται παρά από το ταλέντο του, συνδυάζεται με κάποιες από τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου, και παρόλο που στο τέλος με πόνεσαν πολύ, εκείνος πάντα κάπως ήξερε να τις μαλακώνει και να με συμφιλιώνει μαζί τους.

Το νέο του άλμπουμ φέρνει φρεσκάδα και το λειτούργημα του καλλιτέχνη να μας λέει όσα σκεφτόμαστε όλοι αλλά κανείς δε μιλάει γι’ αυτά. Για τα ψέματα, για τη διαφορετικότητα, για τη συνεργία στους φόνους μέσω της σιωπής και για –τι άλλο;– τ’ αρχίδια μας. Μα και για τις κρυφές αγάπες που απλώνουν τα χέρια προς το άγνωστο, στο άπιαστο. Δεν αποτελεί απλώς ένα δίσκο που θα παίξει μια φορά και πάει, τέλειωσε. Πρόκειται για ένα κρασί που αν δεν το πιούμε, δε θα ξεδιψάσουμε, ακόμα και που έχουμε υπόψη πως το άλμπουμ ακούει εμάς και όχι εμείς αυτό. Το πού θα πάμε ύστερα, έρχεται ως προσωπική πρόκληση του καθενός. Θες να μείνεις στα ίδια ή να προκαλέσεις τον ίδιο σου τον εαυτό;

Μα φεύγει το νησί προτού κινήσει καράβι

Και στα σπίτια τους κωπηλατούν οι σκλάβοι

Κι αν το ποίημα έχει γονείς αμαρτωλούς, ποιος μπορεί να το κατηγορήσει αν δε θέλει να βγει να μας δώσει τη λύση; Πότε επιτέλους θα βρούμε το θάρρος να του δείξουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο, χωρίς την υποκρισία που μας διακατέχει και την προδοσία που πάντα πνίγει την ευαίσθητη αλήθεια που κουβαλά στη χούφτα του; Γιατί αντί να προστατεύουμε την αγάπη προτιμάμε να μένουμε απαθείς συνεργοί στη δολοφονία της; Ξέρω, δεν είναι μόνο η Ελένη, είναι άλλες μύριες τόσες, πρέπει όμως να εξημερώσουμε επιτέλους την πρωτόγονη πλευρά μας που υπακούει τυφλά στο ένστικτο της μυϊκής της –τουλάχιστον– εξουσίας. Μέχρι τότε, τα ποιήματα θα κρύβονται από τους ποιητές, γιατί δε μας αξίζει η γνώση που θέλουν να μας χαρίσουν – μια γνώση που μόνο τα λουλούδια κατέχουν. Είμαστε, λοιπόν, ανίκανοι για το καλό;

Κι όμως, ο Φοίβος μάς λέει πως υπάρχει ελπίδα. Μετά τα φριχτά, κάπως πάντα υπάρχει ελπίδα. Γιατί αλλιώς να κλείνει το δίσκο του με την ομορφότερη μπαλάντα που άκουσα τα τελευταία χρόνια; Ας φάμε λοιπόν ένα χαρούμενο λωτό κι ας απολαύσουμε το γεγονός πως ο κόσμος ήταν πάντα λάθος, όπως τον θυμόμασταν. Τουλάχιστον τώρα, έχουμε την ευκαιρία να τον ξαναφτιάξουμε.

Υ.Γ.: Η τελική ηχογράφηση του δίσκου έγινε σ’ ένα μικρό στούντιο απέναντι από το Ά νεκροταφείο. Στην παρουσίαση του άλμπουμ και αναφερόμενος στους συνεργάτες του, ο Φοίβος πέταξε μια ατάκα που λάτρεψα:

«Με αυτή την παρέα, δίπλα στους πεθαμένους, δώσαμε ζωή».

Υ.Γ.2:Η βραδιά γίνεται ακόμα πιο όμορφη όσο οι ακροάσεις επαναλαμβάνονται και το κρασί δροσίζει. Το φεγγάρι μοιάζει να περιμένει κάποιον που του υποσχέθηκε πως θα γυρίσει σύντομα, όμως πάνε χρόνια που δε φαίνεται κανείς στον ορίζοντα. Τελικά, όλοι μας κάτι περιμένουμε…

https://www.youtube.com/watch?v=-nPkQV4rPM8

As Experienced/Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη