Living Like Skeletons by nikos stavrianos

Όπως τα βότανα αφήνουν τα συστατικά τους στο ζεστό νερό μέσα στη χαμηλή κούπα, έτσι και ο Νίκος μυρώνει τα στοιχεία των ιστοριών του. Όταν κοιτάς την κούπα με το αφέψημά σου, παρατηρείς ότι το χρώμα αλλάζει, αναδύοντας τα αρώματα, αλλά δεν μπορείς να ξέρεις τι γεύση έχει αν δεν δοκιμάσεις. Στην πρώτη γουλιά βγάζεις συμπεράσματα, διακρίνεις πόσο γλυκό, όξινο ή και τα δύο ταυτόχρονα είναι, αν σου αρέσει ή όχι. Μετά έρχεται το πιο δύσκολο απ’ όλα. Καταλαβαίνεις από τι αποτελείται; Αν υποθέσουμε πως ανήκει σ’ εκείνα τα πληθωρικά αφεψήματα που απαρτίζονται από πέντε, έξι ή περισσότερα διαφορετικά λουλούδια, ανθούς, ρίζες, είσαι σίγουρος ότι μπορείς να τα διακρίνεις; Εδώ μπαίνει το μυστήριο, το απρόβλεπτο, το αναπάντεχο, το μοναδικό. Μπορείς φυσικά να κάνεις την έρευνά σου, να ψάξεις, να ρωτήσεις για την προέλευση, να διαβάσεις πίσω από το κουτί και να μάθεις τι ακριβώς πίνεις. Προκύπτει λοιπόν η ερώτηση: θα ήθελες να το μάθεις; Ρωτάω μονάχα γιατί πιστεύω ότι μερικές φορές έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον να βάλεις τη φαντασία σου να γεμίσει τα κενά, να δώσει απαντήσεις στις απορίες, σε αντίθεση με τη λογική που λέει ότι αν θέλεις να μάθεις κάτι υπάρχει μόνο ένας τρόπος, μια απάντηση.

Κατά την ανάγνωση μιας ιστορίας, όμως, όπως και στη γουλιά του ζεστού ροφήματος, αν παρομοιάσουμε αυτές τις δύο καταστάσεις με μια διαδρομή που πρόκειται να πάρετε, ας πούμε προς ένα ξέφωτο στο δάσος, δε θα ήταν πιο περιπετειώδες να διαλέξετε τη διαδρομή ανάμεσα από τα δέντρα, αντί για το μονοπάτι που υποδεικνύεται από τις πινακίδες; Θέλω να πω με τούτο, πως από τη στιγμή που δεν κινδυνεύετε να χτυπήσετε πέφτοντας σε κάποια λακκούβα ή να σας επιτεθεί κάποιο άγριο ζώο –πρόκειται για ένα φανταστικό ταξίδι, στην τελική, διαβάζετε καθισμένοι αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα ή ξαπλωμένοι στο κρεβάτι σας– για αυτόν ακριβώς το λόγο, μπορείτε να παραβείτε τους κανόνες.

Στο Living Like Skeletons διαβάζουμε ένα απρόβλεπτο comic που παρότι αποτυπώθηκε με την ασπρόμαυρη χρωματική παλέτα, έρχεται πολύ περισσότερο στο γκρι. Μια μελαγχολική αφήγηση, από εκείνες που ο Νίκος ξέρει πολύ καλά να διηγείται και να σχεδιάζει.

Είναι ένα ποίημα, ένας ψίθυρος που σέβεται τη σιωπή. Δε θέλει να την προσβάλει, να τη διακόψει, αλλά επιθυμεί να σου πει κάτι. Παρότι το στοιχείο της μοναξιάς κυριαρχεί, διέκρινα κάτι ακόμη που ώθησε τη φαντασία μου σ’ ένα υποκειμενικό συμπέρασμα. Το Living Like Skeletons είναι μια ιστορία για το Άτρεπτο του Έρωτα.

Με το εν λόγω έργο του, κάνει κι άλλα βήματα μπροστά σε σχέση με το εξαιρετικό The Drowning Man, αρτιώνοντας την τέχνη του. Αναρωτιέμαι μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Αναζητήστε τα έργα του (https://www.instagram.com/nikosstavrianosart/)

Είναι ένας καλλιτέχνης που συνεχώς αναρριπίζει τις δημιουργίες του, παραμένοντας πιστός στις καταβολές του.

As Experienced by Element 

Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη