Grief Is the Thing with Feathers by Max Porter

Κατά τη θρηνητική διαδικασία η ζωή μοιάζει μη γραμμική. Οι διαδρομές που επιλέγει κανείς να ακολουθήσει θυμίζουν ένα κουβάρι με πολλούς κόμπους, όπου δε διακρίνεται η αρχή και το τέλος του σπάγκου. Η προσπάθεια που καταβάλλεται για να λυθεί, απαιτεί χρόνο και υπομονή. Κι επειδή σίγουρα θα έρθουν στιγμές παραίτησης και απογοήτευσης, η παρουσία ενός φίλου, ενός συντρόφου, ενός ανθρώπου που μπορεί να δείξει κατανόηση, να συμπαρασταθεί, χρήζεται απολύτως απαραίτητη. Σε περίπτωση που απουσιάζει τούτη η βοήθεια, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Φυσικά, δεν αποκλείεται και η επιλογή ενός ειδικευμένου επιστήμονα, αλλά δε θα επεκταθώ στο συγκεκριμένο θέμα.

Ξεδιπλώνοντας λοιπόν το κουβάρι, προκύπτουν πολλά εμπόδια. Ερωτήσεις όπως: Γιατί το κάνω αυτό; Γιατί συνέβη σε μένα; Μπορώ να τα βγάλω πέρα; Θα βρω τρόπο να αισθανθώ χαρούμενος ξανά; Πώς γίνεται να επιστρέψω ύστερα απ’ όσα έγιναν; Πώς θα ζήσω; Στη συνέχεια αναδύονται και άλλες σκέψεις: Μου λείπει· έχω χάσει τον ύπνο μου· δεν αντέχω· είμαι μόνος. Σίγουρα μπορώ να παραθέσω κι άλλα παραδείγματα, όμως νομίζω έγινα κατανοητός. Όλα τα παραπάνω λειτουργούν παραπλανητικά, σαν άμυνες που σηκώνονται προκειμένου ν’ αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Το πρώτο βήμα μιας τέτοιας διαδρομής ξεκινά από την αποδοχή. Ένας κόμπος τη φορά, μέχρι το νήμα να ξετυλιχθεί και η μπάλα ν’ αλλάξει μορφή ώστε να γίνει μια ευθεία. Έπειτα μια καλή ιδέα θα ήταν να γίνει ένας τελευταίος κόμπος στο σημείο εκκίνησης της προσπάθειας, κι ακόμα ένας στο τέλος, με τον καρπό εκείνου που τα κατάφερε. Για ένα χρονικό διάστημα τούτος ο σύνδεσμος θα δίνει το παρόν, μέχρι που κάποια στιγμή από μόνο του το σχοινί θα κοπεί. Η χρονική απόσταση θα είναι τόσο μεγάλη και στο ενδιάμεσο θα έχουν γίνει τόσα πολλά, που το κάποτε κυρίαρχο γεγονός πλέον θα πάρει τη θέση του στο δωμάτιο των αναμνήσεων, όπου κατά βούληση γίνεται η όχι και τόσο τακτική επίσκεψη, καθώς υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα τα οποία αφορούν το παρόν.

Η ζωή μπορεί να μοιάζει αρκετές φορές μη γραμμική, όμως πρόκειται για πλάνη. Νομίζουμε ότι κάτι τέτοιο ισχύει μα πιστεύουμε σ’ ένα ψέμα. Πείθουμε τους εαυτούς μας, όντας έρμαια των συναισθημάτων μας – κάτι ισόποσα καλό και κακό. Η προσπάθεια για ισορροπία είναι ένας από τους στόχους.

Υπάρχει ένα σπίτι όπου κατοικεί η οικογένεια της ιστορίας. Ήταν κάποτε τέσσερις αλλά πλέον έχουν μείνει τρεις – η μητέρα τούς άφησε… Ο πατέρας με τους δύο γιους του καλείται να αντιμετωπίσει την απώλεια. Παρακολουθούμε τις οπτικές τους σε πρώτο ενικό πρόσωπο. Σε αυτή τη σύνθεση όμως ο συγγραφέας προσθέτει ένα ακόμη στοιχείο, το Πράγμα με Φτερά, ένα Κοράκι το οποίο παίρνει θέση για όσα συμβαίνουν, όσα συνέβησαν και πρόκειται να συμβούν – ρόλος κομβικός κι όχι απλώς του παρατηρητή.

Μέσα από τα μάτια των χαρακτήρων, ο αναγνώστης μαθαίνει τις σκέψεις τους, τον πόνο που αισθάνονται και τους βασανίζει, τη μοναξιά που βιώνουν, τη θλίψη, το θυμό. Λένε ψέματα στους εαυτούς τους, αστειεύονται, πλάθουν δικές τους ιστορίες, απομονώνονται, προκαλούν ο ένας τον άλλο, αμφισβητούν κι ενώ περνάνε οι σελίδες ο χρόνος συνεχίζει να κυλά και εκείνοι, όντας ενταγμένοι μέσα του κυλάνε μαζί του. Βαδίζουν από το σημείο Άλφα στο σημείο Βήτα και από εκεί στο Γάμα. Στο ενδιάμεσο κάποιες φορές χάνουν τον προσανατολισμό τους, αλλά όπως λέγεται, στο τέλος της ημέρας έχουμε μόνο ο ένας τον άλλο.

As Experienced by Element 

Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη