Θυμάμαι μικρή να πηγαίνω με τον μπαμπά μου να πληρώσουμε τα κοινόχρηστα. Το σπίτι των διαχειριστών βρισκόταν στο ισόγειο της πολυκατοικίας και στα κάγκελα της βεράντας, Νυχτολούλουδο αναρριχόταν και ευωδίαζε το χώρο. Αυτή η μυρωδιά, σαν κάπως να μούδιαζε τις αισθήσεις και να προετοίμαζε τον επισκέπτη για την είσοδο στο σπίτι. Στο διαμέρισμα, σε αντίθεση με το λευκό χρώμα της βεράντας, κυριαρχούσε το σκούρο καφέ. Οι δύο αυτοί αντιφατικοί χρωματισμοί, αποτυπώνονταν στο οπτικό μου πεδίο και ανακατεύονταν σε ένα ακόμα στοιχείο της επίσκεψης μου. Ως παιδί, πάντα μου δίνανε ένα κέρασμα, και στη μνήμη μου ξεχωρίζουν οι καφέ-μπεζ πραλίνες σε σχήμα κοχυλιών. Ήθελα να περιεργαστώ τα σοκολατάκια και να διαλέξω ένα διαφορετικό, λες και θα γευόμουν κάθε φορά κάτι άλλο. Έπειτα από μερικές επισκέψεις, κατάλαβα ότι, παρά την αλλαγή των σχημάτων, όλα τα σοκολατάκια είχαν την ίδια γεύση, την ίδια σύσταση που προκαλούσε την ίδια ικανοποίηση.
Διαβάζοντας το Three Moments of an Explosion του China Miéville, ένιωσα σα να βρίσκω μια παρεμφερή συλλογή μικρών "λιχουδιών”, όχι από σοκολάτα, αλλά από μια μεστή γεύση παράδοξου και αλλόκοτου. Έχοντας μεγαλώσει και βιώσει μια ευρύτερη γκάμα συναισθημάτων και απολαύσεων, διαβάζοντας το βιβλίο έπαθα μια εμμονή μαζί του. Ήθελα να μιλάω μόνο για αυτό και να μοιραστώ το φόρτο πληροφοριών με τους δικούς μου ανθρώπους. Οι ιστορίες ψηλαφούσαν σκέψεις και έδιναν μορφή σε αφηρημένους συλλογισμούς που στοίχειωναν το μυαλό μου.
Μέσα σε έξι σελίδες, το The Condition of New Death δημιουργεί ένα χάσμα στην ανθρώπινη εξέλιξη, μέσω ενός απρόβλεπτου καταλύτη -του νέου θανάτου. Τα πτώματα, ανεξάρτητα από τις συνθήκες και τον τόπο, παίρνουν οριζόντια κλίση και τα πόδια τους στρέφονται σε όποιον παρατηρητή τυγχάνει να βρίσκεται στο πεδίο τους· οι κανόνες φυσικής, οι θρησκευτικές γραφές και η καθημερινότητα που είχαμε διαμορφώσει, καταρρέουν στο πρόσωπο της νέας μορφής «ύπαρξης». Ο συγγραφέας αναφέρει περιληπτικά τις επιπλοκές του συστήματος, αφήνοντας τον αναγνώστη να περιπλανηθεί στον λαβύρινθο που έφτιαξε. Αναρωτιέμαι τι αίσθημα θα μου προκαλούσε το να δω ένα πρόσφατο νεκρό και τα πόδια του να ακολουθούν το βλέμμα μου ανά πάσα στιγμή. Θα εκπλήρωνε το θέαμα τις προσδοκίες μου για μεταθανάτιο ζωή; Ή αυτό το γκροτέσκο θεατρικό θα δημιουργούσε αναγούλα και θα οδηγούσε στην τρέλα, καθώς καμία αρχή ή λατρεία δε θα μπορούσε να δώσει νόημα στο φαινόμενο;
Ιστορία με την ιστορία, έμπαινα όλο και πιο βαθιά στο σύμπαν του Miéville. Θέλω να σκέφτομαι ότι όλες διαδραματίζονται στον ίδιο μετα-χώρο και χρόνο, και η μία συμπληρώνει την άλλη. Φαντάζομαι τις ηρωίδες του Säcken να περπατάνε χεράκι-χεράκι στη σκιά των παγόβουνων που εμφανίζονται πάνω από το Λονδίνο στο Polynia, καθώς ο William από το The Design κάθεται σε ένα καφέ με την τσάντα του γεμάτη κόκκαλα, χαραγμένα από ένας-θεός-ξέρει-ποιον, με ποικίλες παραστάσεις. Όλα τα απόκρυφα γεγονότα και πτυχές των ζωών μας κάπου συναντιούνται, όχι για να αποκαλύψουν τα μυστικά που μας διαφεύγουν, αλλά για να μας προκαλέσουν να κατονομάσουμε τις κρυφές μας αλήθειες. Δε χρειάζεται να καταφύγει ο συγγραφέας σε βίαιες ή φαντασμαγορικές περιγραφές ώστε να αποδώσει απόκοσμο τόνο. Ο υποχθόνιος τρόμος που διέπει το βιβλίο, βρίσκει βορά στους μοναχικούς ήρωες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν.
Θα μπορούσα να σας πάρω τα αυτιά μιλώντας για στοιχεία που λάτρεψα σε αυτό το βιβλίο, και ίσως φαινόμουν τρελή όταν σας εξηγούσα την traumatic vector therapy ψυχαναλυτική προσέγγιση. Δεν έχω ψάξει ακόμα αν αυτός ο όρος απαντάται στην ψυχολογία, ωστόσο στο μυαλό μου ευδοκίμησε σαν έννοια και πλέον λειτουργώ αναλογιζόμενη τις εφαρμογές (όχι στο βαθμό που απαιτεί η σχολή, ωστόσο στο εύρος που μου επιτρέπει το περιβάλλον μου). Παρότι η ρουτίνα πλήττει ένα σημαντικό τμήμα της ζωής μου, χρησιμοποιώντας το βιβλίο σαν ένα από τα φίλτρα του Instagram, προσπαθώ να θολώσω την ανάλυση της δικής μας πραγματικότητας και να φωτίσω το άγνωστο, αυτό που μας γεννά τρόμο όχι γιατί έχει κάτι κακόβουλο, αλλά γιατί δεν το γνωρίζουμε.
Released: 2015
As Experienced by Rosebud
Επιμέλεια του Γιώργου Κουφαλά
Comments
Post a Comment