Μερικές φορές για να πεις μια ιστορία δε χρειάζεσαι και πολλά. Ένα φτωχικό δωμάτιο και δύο άγνωστοι να συζητούν για μιάμιση ώρα είναι αρκετά. Όλα τα υπόλοιπα στήνονται με το διάλογο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι δύο χαρακτήρες θα φιλοσοφούν αόριστα, δίχως νόημα και σκοπό. Όχι, στην προκειμένη περίπτωση, ο οικοδεσπότης προσπαθεί να πείσει τον φιλοξενούμενό του να μην κάνει την σκοτεινή του επιθυμία πραγματικότητα: μάχεται να τον αποτρέψει από την αυτοκτονία… Τσιμπήσατε; Ωραία, γιατί η ταινία έχει ήδη ξεκινήσει.
Το Sunset Limited δεν έχει νικητές και ηττημένους. Μπορεί να ταυτιστείς με το μηδενισμό του κουρασμένου καθηγητή ή με την πίστη του βιοφιλόσοφου, πρώην κατάδικου, μπορεί και με τους δύο. Το ζητούμενο είναι να μάθεις ποιος είσαι μέσα από δύο αντικρουόμενες δυνάμεις, που αντιπροσωπεύουν μια εσωτερική μάχη του νου και της καρδιάς, τόσο αρχαία όσο και η ανθρώπινη συνείδηση. Είναι σαν να βλέπεις το Γιν και το Γιανγκ προσωποποιημένα, με σάρκα και οστά, να λογομαχούν για το καλό και το κακό, περνώντας μέσα από τις γκρίζες περιοχές τους ώστε να φτάσουν στον πυρήνα της διαμάχης, με έναν και μόνο σκοπό: να συμφιλιωθούν στο κέντρο της εκκωφαντικής σιωπής που αναπόφευκτα αφήνει η μοναξιά της ύπαρξης. Όμως η συμφιλίωση δεν είναι παρά ένα διάλειμμα, μια ψευδαίσθηση. Ο καθηγητής το γνωρίζει, γι’ αυτό και η στάση του είναι τόσο αδιάλλακτη, όσο σκληρά κι αν προσπαθεί ο «ιεροκήρυκας» να του σώσει τη ζωή – τη ζωή που, κατά τις διδαχές και εμπειρίες του είναι τόσο πολύτιμη, ακόμη κι ενός ανθρώπου που δε θέλει παρά τον θάνατο.
Έπειτα από περίπου δύο λεπτά γεμάτα στατικά πλάνα τα οποία περιέχουν πολύτιμες πληροφορίες για το τι θα ακολουθήσει, η ταινία ξεκινά με τους δύο άντρες να κάθονται αντικριστά, βουτηγμένοι στη σιωπή της βροχής οπού ο ήχος της και μόνο φαίνεται να μουσκεύει τις σκέψεις τους. Πάνω στο παλιό, ξύλινο τραπέζι που τους χωρίζει, δεν υπάρχει παρά μια εφημερίδα, ένα ζευγάρι γυαλιά, ένα σημειωματάριο και μία Βίβλος, ενώ ο επίμονος λεπτοδείκτης χτυπά σταθερά την ώρα της ματαιότητας. Ο κήρυκας περιεργάζεται τον καθηγητή, ο οποίος κοιτάζει στο κενό, ανήσυχος και ανυπόμονος. Αυτή είναι η πιο σιωπηλή στιγμή του θεατρικού –προσαρμοσμένο στη μεγάλη οθόνη από τον ίδιο τον McCartrhy– προτού ξεκινήσει η «μάχη».
Ο καλογραμμένος διάλογος και οι θεατρικές ερμηνείες των δύο ηθοποιών –ο Tommy Lee Jones βρίσκεται και στην καρέκλα του σκηνοθέτη– αναπτύσσουν τους χαρακτήρες και την ιστορία τόσο οργανικά, που σε στιγμές νιώθεις πως είσαι κι εσύ μέρος της περιπλανώμενης συζήτησης, οπού ο Θεός και το τίποτα, η ελπίδα και το μάταιο και οι διδακτικού χαρακτήρα αιματοβαμμένες ιστορίες της φυλακής, συναντούν τη δίχως όρια απογοήτευση για τη ζωή και τον άνθρωπο, μέσα στο ερεβώδες φως της αυτοκτονίας που –αλίμονο– ψιθυρίζει καθημερινά την άφιξη του τελευταίου τρένου. Αυτή ακριβώς την άφιξη επισημαίνει ο ήχος του ρολογιού. Κι όταν σοκαρισμένος καταλάβεις κάποια στιγμή πως ο λεπτοδείκτης χτυπάει μέσα σου, ίσως να θυμηθείς το μινιμαλιστικό soundtrack αυτής της καταπληκτικής ταινίας. Είναι τόσο διακριτικό που θεωρείς ότι παίζει μόνο στο μυαλό σου.
Released: 2011
As Experienced by Δήμος Σκορδίλης
Επιμέλεια του Γιώργου Κουφαλά
Comments
Post a Comment