Songs of Faith and Devotion by Depeche Mode

Αναδρομικά, νομίζω ότι τα video clips λειτουργούσαν μυσταγωγικά. Σε κάποια από αυτά θυμάμαι τη διαφορά φάσης ανάμεσα στους στίχους και στις σκηνές που διαδραματίζονταν. Πολλές φορές το αποτέλεσμα μόλις που κέντριζε την προσοχή, ενώ άλλες, το τραγούδι και οι εικόνες συμπλήρωναν άρτια το θέαμα, δημιουργώντας μια εμπειρία που ικανοποιούσε όλες τις αισθήσεις.

Στη δεύτερη κατηγορία κατατάσσω το “Walking in my shoes” των Depeche Mode. Μαύρο, άσπρο, κόκκινο και μπλε χρωματίζουν τις εικόνες, και ο Anton Corbijn σκηνοθετεί ένα σύμπαν υποχθόνιου ερωτισμού, αιχμαλωτίζοντας υποψίες και πτυχές του δράματος των χαρακτήρων που παρελαύνουν στην οθόνη. Υπό τους στίχους, τη μουσική και την παρουσία της μπάντας στο video, καθοδηγούμαστε στα θεμέλια της ιστορίας: κρίση για τις πράξεις μας, συγχώρεση και έκκληση να μπει κάποιος στη θέση μας.

Αυτό το video με οδήγησε στο δίσκο “Songs of Faith and Devotion” των Depeche Mode. Είχα βρει ένα special edition με το CD και ένα DVD με υλικό από τις ηχογραφήσεις και συνεντεύξεις. Διάβασα το οπισθόφυλλο και πρόσεξα ότι το “Walking in my shoes” βρισκόταν στο νούμερο δύο του δίσκου. Βάζω το CD και ακούω πρώτα παράσιτα και μια blues επαναλαμβανόμενη μελωδία, που τη χαρακτηρίζει ένας επιβλητικός και θρησκευτικός τόνος. Το “I feel you” ανοίγει και θεωρώ ότι δίνει ένα δυνατό ξεκίνημα σε ένα album που τραγούδι με το τραγούδι γίνεται όλο και πιο εσωστρεφές. Σα να ξεσπάει στην αρχή, ώστε να συγκεντρώσει σιγά σιγά τα θραύσματα που δημιούργησε. Περίμενα να τελειώσει το πρώτο κομμάτι ώστε να απολαύσω το επόμενο. Πρόσεξα ότι η έκδοση διέφερε λίγο από αυτή του video clip, και τα ορχηστρικά τμήματα εμβαθύνουν την ακρόαση. Αντιστάθηκα στον πειρασμό να ξανακούσω το κομμάτι και άφησα το CD να παίξει, φτάνοντας στο “Condemnation”, όπου στοιχεία gospel εξυμνούν την καταδίκη. Έχω σε ξεχωριστή θέση στο μυαλό μου τους παρακάτω στίχους:

If for honesty, you want apologies

I don't sympathize

For kindness, you substitute blindness

Please open your eyes

Για μένα, αυτά τα τραγούδια αποτελούν μια μικρή τριλογία στον δίσκο. Στο πρώτο μέρος έχουμε την ενέργεια, έπειτα την κατηγορία και στο τέλος την καταδίκη. Ένα ζοφερό μοτίβο εκ πρώτης όψης, αλλά ας κρατήσουμε στο μυαλό μας ότι πολλές φορές εμείς οι ίδιοι δικάζουμε τον εαυτό μας, ανεξάρτητα από το αν οι πράξεις αξίζουν τέτοια διαχείριση.

Οι ένοχες πράξεις που περιγράφονται ή υπαινίσσονται σε όλο τον δίσκο, έχουν ως γνώμονα την αγάπη και παρά την αντίδραση ή τη κατακραυγή που μπορεί να προκαλούν, προσπαθούν να επιφέρουν μια κάθαρση στον ακροατή ή συμμετέχων σε αυτές. Στο κέντρο κάθε πίστης βρίσκεται η αγάπη και μέσω αυτών των τραγουδιών πίστης και αφοσίωσης, νιώθω ότι οι Depeche Mode προσπαθούν να εξαγνίσουν σκοτεινές και ενδόμυχες επιθυμίες μας.

Το “Higher Love” κλείνει το album και λειτουργεί σα μια προσευχή στις επιθυμίες που μας αναλώνουν, στην αυτοθυσία και σε ό,τι μας περιμένει όταν αφεθούμε πλήρως στα συναισθήματα μας. Μια μουσική διαδρομή που μας μυεί στα μυστικά της στοργικότητας και φέρνει στο προσκήνιο το σκοτάδι που διεγείρει τις αισθήσεις μας.

Released: 1993

As Experienced by Rosebud

Επιμέλεια του Γιώργου Κουφαλά