Where are you going, Laura?
Nowhere... fast. And you're not coming.
Δύο από τις βασικότερες θεματικές με τις οποίες καταπιάνεται ο David Lynch στα έργα του: η δισυπόστατη φύση του ανθρώπου και η λεπτή γραμμή ανάμεσα σε αυτό που καταλογίζεται ως αληθινό και ψεύτικο. Δεν υπάρχει επίσης σαφής διαχωρισμός μεταξύ καλού και κακού, καθώς το ένα μπορεί να επέμβει στο άλλο, να το επηρεάσει, μέχρι και να το αλλάξει. Ο Lynch εξερευνά με το δικό του τρόπο τα άδυτα της φαντασίας, τους ενδόμυχους φόβους, τα απόκρυφα μυστικά κι απωθημένα. Στο σύμπαν που έπλασε μαζί με τους Engels και Frost,η έννοια του διπλού αποτελεί το πρωταρχικό συστατικό. Η Laura Palmer,είναι μια νεαρή κοπέλα διχασμένη ανάμεσα σε δύο αντικρουόμενους κόσμους και κρίνοντας από την κατάληξή της, ο ένας εκ των δύο τελικά καταφέρνει να την κερδίσει. Υπάρχει όμως ένα «αλλά», όπως συνηθίζεται σε οτιδήποτε έχει παραδώσει ο εν λόγω δημιουργός (εξαιρείται το Straight Story). Από όλες του τις κυκλοφορίες, νομίζω πως πρόκειται για την πιο συναισθηματικά φορτισμένη. Μπορεί και να μην υπήρχε αν δεν διακοπτόταν απότομα η σειρά, μα ευτυχώς κάπως τα κατάφερε και κυκλοφόρησε τούτο το αριστούργημα.
Η τέχνη του ελεύθερη, απαγκιστρωμένη από το πώς πρέπει να παρουσιάζεται κάτι σύμφωνα με τα ακαδημαϊκά πρότυπα. Θέλει τον απόλυτο έλεγχο στη δουλειά του, χωρίς να επιτρέπει την άποψη ενός studio ν’ αλλάζει το οτιδήποτε στο τελικό αποτέλεσμα. Όπως και αποδείχτηκε, η αντισυμβατική του ματιά του στέρησε τη μεγαλύτερη μερίδα του κοινού, όταν αποκάλυψε τον δολοφόνο της Laura Palmer. Ήταν ξεκάθαρο πως ήθελε να επικεντρωθεί σε κάτι άλλο. Σε τόσα επεισόδια, δεν παρακολουθούσαμε παρά μια παραπλάνηση, ενώ παράλληλα έβαζε τα θεμέλια για ό,τι έπεται, χρησιμοποιώντας το μυστήριο: ποιος σκότωσε το νεαρό κορίτσι, το τύλιξε στο πλαστικό και το πέταξε στο ποτάμι; Όπως καταλαβαίνετε κάτι τέτοιο δεν άρεσε στον κόσμο, διότι δεν ευχαριστούν πάντοτε όλες οι εκπλήξεις, ούτε οδηγούν στη λύτρωση, μα –όπως στην προκειμένη περίπτωση– σε κάτι πιο σύνθετο. Υπάρχει κάτι άλλο που συμβαίνει στοTwin Peaks, οι προεκτάσεις του οποίου δεν περιορίζονται στην εν λόγω επαρχιακή πόλη.
Ο Lynch πάντοτε γυρίζει πολύ περισσότερο υλικό απ’ όσο καταλήγει στο τελικό cut, κάτι που του δίνει τη δυνατότητα να πειραματιστεί με πολλές διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας του. Για παράδειγμα, στη σκηνή στο δάσος, όταν η Laura ουρλιάζει με κάτι που βλέπει, δε μαθαίνουμε ποτέ τι της προκαλεί εκείνη την αντίδραση, καθώς ως σκηνή κόπηκε και αξιοποιήθηκε στην τρίτη σεζόν. Είμαστε μάρτυρες, δηλαδή, μιας δημιουργίας που στηρίζεται πολύ περισσότερο στο παράδοξο, το ονειρικό και τους συνειρμούς, παρά στη γραμμική εξέλιξη των γεγονότων.
Σχετικά με το soundtrack: με διαφορά η καλύτερή δουλειά του Badalamenti. Όπως πάντα, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου. Οι μελωδίες του πυκνώνουν το κόκκινο φως που πέφτει πάνω στα πρόσωπα, πάλλονται επάνω στις πορφυρές κουρτίνες, εντείνουν τον ερωτισμό, τον τρόμο και τη μοναξιά. Μέσα από τη μουσική και την έμφαση που της δίνεται, επιτυγχάνεται, κατά τη γνώμη μου, ο μελαγχολικός της τόνος. Το δράμα της πρωταγωνίστριας, η αγωνία της να αποδεχτεί, να αντιμετωπίσει τον ίδιο της τον εαυτό, η μάχη που δίνει για τη ζωή της, τα πάθη και οι αδυναμίες της, υπό τις μελωδίες του Montage From Twin Peaks.
Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να κυκλοφορήσει η τρίτη σεζόν, ώστε ν’ απαντηθούν κάποια από τα πολλά ερωτήματα, καθώς επίσης να προστεθούν και άλλα. Τα δύο μόνο αρνητικά της ταινίας, το casting της Donna (έγινε αλλαγή της αρχικής ηθοποιού), και το ότι στερείται αυτονομίας. Ένας θεατής που δεν έχει δει τις δύο πρώτες σεζόν του Twin Peaks δεν πιστεύω ότι θα καταλάβει πολλά. Βέβαια, το θέμα στις ταινίες του Lynch, δε βρίσκεται στο να ψάχνεις την εξήγηση ή την εκλογίκευση. Ως έργα πολλαπλών ερμηνειών τα οποία πιο πολύ τα βιώνεις παρά τα εξηγείς, ίσως δεν πρέπει να μετράω το παραπάνω σαν αρνητικό. Σε κάθε περίπτωση η θεμιτή σειρά παρακολούθησης είναι πρώτα οι δύο κύκλοι, μετά το Fire Walk With Me και τέλος το τρίτο μέρος.
Released: 1992
As Experienced by Element
Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment