Ο Νίκος είναι φίλος μου και παρακολουθώ τα comics που φτιάχνει από τότε που ήταν πιτσιρίκι. Ανήκει σ’ εκείνους τους ανθρώπους που ανακαλύπτουν από νωρίς τι τους αρέσει να κάνουν, τι ζεσταίνει την καρδιά τους και δίχως δεύτερη σκέψη –όπως οφείλουν– πέφτουν με τα μούτρα σ’ αυτό χωρίς να χαραμίζουν στιγμή. Για όσους αφηγούνται ιστορίες, ο χρόνος δεν έχει την πολυτέλεια της σπατάλης. Άλλωστε, για έναν δημιουργό, μια ζωή δε φτάνει για να πει όλα όσα θέλει και φυσικά να μάθει, για αυτό και η σημασία της έκφρασης έγκειται στο να παρατηρεί τα πάντα γύρω του, αντλώντας έμπνευση από παντού, διότι μια καλλιτεχνική φύση ξέρει να μετουσιώνει τις εξωγενείς πληροφορίες με τη φαντασία της. Ο Νίκος επέλεξε τα comics ως το μέσο που του ταιριάζει καλύτερα και με το Drowning Man επιβεβαιώνει ότι η τέχνη του, μέσω της προσπάθειας και της επιμονής του τόσα χρόνια, αποδίδει καρπούς.
Όταν ο κύριος χαρακτήρας μιας ιστορίας έχει την ιδιότητα του συγγραφέα, παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία, γιατί πάνω σε τούτο το χαρακτηριστικό βασίζεται η δραματουργία. Οι συγγραφείς, κατά κύριο λόγο, αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα λίγο διαφορετικά σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Οι συνδέσεις που κάνουν, το συνταίριασμα των εικόνων που αντικρίζουν είτε στο συνειδητό, είτε στο ασυνείδητο, αντιχτυπούν διαφορετικά. Μάλιστα βασίζονται στο τελευταίο και ανάλογα την ιδιοσυγκρασία, τα αποτελέσματα ποικίλουν. Ένας καλλιτέχνης φιλτράρει την πληροφορία σαν πρίσμα που λαμβάνει το φως και στη συνέχεια εκπέμπει τα δικά του χρώματα.
Στο Drowning Man ο πρωταγωνιστής παίρνει μια απόφαση, αλλά φαίνεται πως η νύχτα που επιλέγει να την εκπληρώσει δεν είναι μια οποιαδήποτε νύχτα. Η ασπρόμαυρη χρωματική παλέτα ταιριάζει άριστα με το σχέδιο και η χρήση των έντονων αντιθέσεων σε νοηματικό μα και σε οπτικό επίπεδο, προσδίδει αξιοζήλευτη ροή και ομοιογένεια που δε συναντάω συχνά στο μέσο, ειδικότερα σε σύντομες, αυτοτελείς ιστορίες. Το πιο συνηθισμένο σφάλμα που εντοπίζω αναπαράγει μια τάση προς εντυπωσιασμό ή μια επιφανειακή πρόκληση που παρεκκλίνει από το νόημα, τον αφηγηματικό άξονα. Έτσι, οι ήρωες γίνονται φερέφωνα, εξυπηρετώντας εμπορικές ανάγκες, χωρίς δική τους φωνή, με τις επιλογές τους να μην αντιπροσωπεύουν τους ίδιους μα ό,τι θέλει ο αναγνώστης. Το Drowning Man,όμως,από το εξώφυλλο μέχρι το οπισθόφυλλο αποτελεί μια πρόσκληση σ’ έναν κόσμο σκιών και πλασμάτων που ελλοχεύουν στο σκοτάδι.
Η καρδιά των comics χτυπά σε τέτοιες ανεξάρτητες κινήσεις, οι οποίες γίνονται είτε με τη βοήθεια μιας εταιρείας όπως η Image, είτε με αυτοεκδόσεις (fanzines),όπως στην περίπτωση του εν λόγω έργου. Καμία καλλιτεχνική δουλειά δε θα πρέπει να περιορίζεται με κανέναν τρόπο, ούτε φυσικά να ελέγχεται. Αποτελεί προσωπική απόλαυση όταν βλέπω τέχνη απελευθερωμένη από οποιοδήποτε εξωτερικό φραγμό, με μόνο εμπόδιο το όριο του ίδιου του δημιουργού.
Αναζητήστε το Drowning Man και όσο το διαβάζετε βάλτε να παίζει κάποιος δίσκος των Bauhaus,των Joy Division,τωνSiouxsie and the Banshees ή των The Cure. Θα σας πρότεινα και συγκεκριμένα άλμπουμ, αλλά καλύτερα να τα βρείτε εσείς, κι αφού τελειώσετε με την πρώτη ανάγνωση, δοκιμάστε ξανά. Κι ο Νίκος άλλωστε, από τη μουσική αντλεί έμπνευση, κάτι που φαίνεται στο έργο του.
Released: 2021
As Experienced by Element
Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment