Η σχέση του ανθρώπου με τα ποτάμια υφίσταται πολλούς αιώνες. Από την αρχή του πολιτισμού, την εξέλιξή και την εξάπλωσή του, η εκμετάλλευση των υδάτινων οδών κατέχει έναν από τους καθοριστικότερους ρόλους για την κυριαρχία του ανθρώπινου γένους στον πλανήτη. Δυστυχώς όμως η σχέση τούτη δεν είναι επί ίσοις όροις. Χρησιμοποιούμε τα ποτάμια χωρίς να τους αποδίδουμε το σεβασμό που τους αξίζει. Όπως πολύ ορθά τονίζεται στο ντοκιμαντέρ, κάποτε τα τιμούσαμε σαν θεούς, πλέον όμως οι θεοί βρίσκονται στη δούλεψή μας. Θα ήταν πρέπον και σώφρον από τη στιγμή που μας παρέχεται μια τόσο πληθωρική βοήθεια από την ίδια τη φύση, τουλάχιστον να έχουμε βρει τρόπο να μην τη μολύνουμε. Το River όμως δεν επικεντρώνεται σε αυτό το θέμα, παρότι το θίγει. Ο βασικός του άξονας αφορά την αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο στοιχείων, υπό τις μελωδίες ορχηστρικής μουσικής, των Radiohead και της αφήγησης του Willem Dafoe.
Ως όντα της γλώσσας και της σκέψης, εμείς που καταφέραμε και κάναμε τόσα προοδευτικά βήματα, ξεχωρίζοντας ανάμεσα στα ζώα του πλανήτη, εμείς που πλάσαμε τόσες ιστορίες και προσεγγίζουμε τόσο υψιπετή νοήματα, δεν είμαστε σε θέση να προσέξουμε τον ίδιο μας τον πλανήτη, το ίδιο μας το σπίτι. Γίνονται προσπάθειες, αλλά δείχνουν σαν μπαλώματα και όχι σαν ουσιαστικές λύσεις. Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που τον βοηθάει να βελτιώνεται έγκειται ότι κοιτάζει συνεχώς μπροστά και πέρα από εκείνον. Ο στόχος του να φτάσει κάπου τον οδηγεί σε μια συνεχή κίνηση. Υπάρχει όμως και η αρνητική πλευρά. Επιθυμώντας πάντοτε το παρακάτω χάνουμε ό,τι κρατάμε ήδη στα χέρια μας ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, αυτό που ρέει κάτω από την επιφάνεια του δέρματός μας. Μέσα μας κυλάνε ποτάμια. Διακλαδώνονται, δημιουργούν ένα σύνθετο ιστό διαδρομών μέσω του οποίου το σώμα μας δε θα λειτουργούσε. Τι συμβαίνει όταν κάποιο από τα πορφυρά ποτάμια φράξει; Τι γίνεται όταν κάτι πάψει να εκτελεί τη δουλειά του; Οι επιπτώσεις είναι άμεσες. Η μόνη διαφορά βρίσκεται στην κλίμακα μεταξύ του πλανήτη και του σώματός μας. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με δύο οργανισμούς και τους μηχανισμούς που τους καθιστούν ζωντανούς.
Κατά τη διάρκεια της προβολής ανακαλούσα τη μελωδία και τους στίχους του τραγουδιού του Uli Jon Roth “I’m A River”, συνδυάζοντάς τα δύο έργα με μια δόση φαντασίας. Σημεία του κομματιού και της ταινίας ταυτίζονται μ’ έναν αλληγορικό τρόπο. Aν τη παρακολουθήσετε, μετά ακούστε το. Νομίζω θα συμφωνήσετε.
Οι εικόνες που μας παρουσιάζονται συχνά θυμίζουν abstract πίνακες ζωγραφικής, που χρώματα και αποχρώσεις συνδυάζονται, εισχωρούν το ένα μέσα στο άλλο και εμφορούνται θαυμαστής ομορφιάς. Η χρήση των drones υποδειγματική, όπως εκείνη η μεγάλης διάρκειας λήψη από τις πηγές του βουνού στην κορυφή μέχρι τις εκβολές του ποταμού. Η τεχνολογία άλλαξε τη γλώσσα των ντοκιμαντέρ ανεπιστρεπτί και όχι μόνο εξαιτίας της πρόσβασης σε τοποθεσίες που θα ήταν απροσέγγιστες παλαιότερα, αλλά το πώς κάποιοι δημιουργοί οραματίζονται το έργο τους, αξιοποιώντας τα εργαλεία που κρατούν στα χέρια τους.
Αναζητήστε το River. Πρόκειται για υπέροχη ταινία.
Released: 2021
As Experienced by Element
Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment