Τον Μάιο του 2019, καλεσμένος στη βραδινή εκπομπή του Stephen Colbert ο Keanu Reeves δίνει μια ταπεινή απάντηση σχετικά με το τι μας συμβαίνει όταν πεθαίνουμε: “I know that the ones who love us will miss us”. Έκτοτε αναλογίζομαι τα λόγια του ανά τακτά διαστήματα. Η απλότητα, η αμεσότητα, η παύση του πριν απαντήσει αποτυπώθηκε στη μνήμη μου μια για πάντα. Δεν μπορώ να αιτιολογήσω πλήρως το λόγο αλλά κατά τη διάρκεια της προβολής του Nomadland τον σκεφτόμουν. Δεν ξέρω αν είναι παιχνίδια της φαντασίας μου, ο τρόπος να αποσαφηνίσω, πάντοτε ιδιοσυγκρασιακά, μια εικόνα, όπως και να έχει βλέποντας την Fern (Frances McDormand) με το φαναράκι, αμέσως η πρόταση του Keanu επανήλθε ταιριάζοντας με την ιστορία της ταινίας.
Ένα ταξίδι, μια κυκλική πορεία είναι η ζωή της Fern και στο διάβα της συναντάει ανθρώπους ενδιαφέροντες, ανθρώπους μόνους, θλιμμένους, μοναχικούς. Κάθε λογής χαρακτήρες, κάθε λογής κόσμοι και ευκαιρίες ξεδιπλώνονται μπροστά της αλλά εκείνη δεν παραμένει για πολύ στο ίδιο μέρος. Πορεύεται σε δρόμους, σε ερήμους, στη σιωπή, στο κρύο, κουβαλώντας μαζί της το βάρος του παρελθόντος ενώ οι μήνες κυλούν, ο ένας μετά τον άλλο, και πάντα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση – μα ποτέ προς τα πίσω. Πρέπει να δουλέψει, πρέπει να τραφεί, να επιβιώσει από τις καιρικές αντιξοότητες κι όλα αυτά δίχως προορισμό. Δύσκολη η ζωή του νομάδα.
Το Nomadland είναι το προσωπικό δράμα μιας γυναίκας που αποφάσισε να περιπλανηθεί. Μπήκε στο βανάκι της, άφησε πίσω το σπίτι της, αναζητώντας ψυχική ηρεμία. Η συνεχής κίνηση έρχεται σε αντίθεση με τη στατικότητα του θανάτου. Ένα δωμάτιο, ένα κρεβάτι, η ίδια θέα από το παράθυρο, οι ίδιοι θόρυβοι, οι ίδιες μυρωδιές και άνθρωποι στο μυαλό της πρωταγωνίστριας σημαίνουν εγκλωβισμό κι αυτό ακριβώς είναι που προσπαθεί ν’ αποφύγει, γνωρίζοντας, βέβαια, ότι είναι φυλακισμένη μέσα στον ίδιο της τον εαυτό. Έτσι επιζητά την αλλαγή. Μπορεί να το προκαλέσει αυτό η απώλεια. Όταν χάνεις κάτι σημαντικό μια επόμενη πιθανή αντίδραση είναι να αναζητήσεις κάτι άλλο απ’ ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή βιώνεις που σίγουρα δεν είναι ευχάριστο. Η μοναχικότητα και η νομαδική ζωή ήταν οι επιλογές της Fern.
Άφησα να περάσουν λίγες ημέρες και μετά ξεκίνησα ν’ αποτυπώνω τις σκέψεις μου στο χαρτί. Ένας αποχωρισμός που δεν αποτελεί επιλογή αλλά επιβάλλεται εντείνει την αίσθηση της μοναξιάς και ο τρόπος του καθένα μπορεί να είναι ξεχωριστός, αλλά όταν χάνεις έναν άνθρωπο που αγαπάς η απουσία είναι βασανιστική. Κάνε όσα περισσότερα μπορείς. Αναζήτησε βοήθεια. Πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι προκειμένου να ανακάμψεις και μετά συνέχισε. Κοίταξε τον εαυτό σου, ψηλάφησέ τον, δώσε ευκαιρίες και κυρίως προσπάθησε να κρατηθείς από όλα εκείνα που κρατάνε ζεστή την καρδιά σου. Οι αναμνήσεις δεν είναι ο μοναδικός τόπος που αξίζει να βρίσκεσαι.
Released: 2020
As Experienced by Element
Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment