Το Nightmare Alley είναι μια θαυμάσια ταινία, που μεταξύ άλλων μας προσφέρει ίσως την πιο μεστή ερμηνεία του Cooper – θα την έβαζα μαζί με το Place Beyond the Pines (αν δεν το γνωρίζετε σας το προτείνω ανεπιφύλακτα). Κάθε ηθοποιός στο τελευταίο πόνημα του del Toro είναι εξαιρετικός, κάτι διόλου απροσδόκητο. Από την άλλη, ο διευθυντής φωτογραφίας Dan Laustsen (Mimic,Crimson Peak,The Shape Of Water), ως χρόνιος συνεργάτης του σκηνοθέτη, καταφέρνει να περάσει μέσα από τη χρωματική παλέτα και τις Σπιλμπεργκικές γωνίες λήψης όλα όσα το περιεχόμενο προστάζει:
Υγρασία
Παγωνιά
Ερωτισμό
Αγωνία και Μυστήριο
Τρόμο
Σε διάρκεια δυόμιση ωρών παρακολουθούμε την άνοδο και την πτώση του πρωταγωνιστή. Πρόκειται για ένα δράμα που δανείζεται στοιχεία από τη noirλογοτεχνία και το παλιό αμερικάνικο σινεμά.
Σε αυτό το έργο ο Guillermo del Toro κάνει κάτι που δεν έχω ξαναδεί σε περασμένη του κυκλοφορία. Χρησιμοποιεί τη horror αισθητική, τη βαρύθυμη ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει το είδος, και σταδιακά αποδομεί το μεταφυσικό στοιχείο, ενώ το διατηρεί με υπόνοιες και διακριτικές πινελιές, χωρίς ποτέ να το υποτιμά. Ο Stan, ένας απατεώνας το προφίλ του οποίου ξεδιπλώνεται σιγά σιγά, επαγγέλλεται στο να πουλάει –αρκετά πετυχημένα– φούμαρα στο κοινό του, μέσα από μια επαρκώς εκλεπτυσμένη τεχνική που μαθαίνει. Δεν επεκτείνομαι περαιτέρω, για όσους δεν το έχουν δει.
Το soundtrack του Nathan Johnson, πιθανά θα το ακούσω περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο δίσκο το επόμενο χρονικό διάστημα. Κουβαλά εκείνα τα βαριά ορχηστρικά σημεία που θυμίζουν το παλιό Hollywood αλλά και μερικές μελαγχολικές πιανιστικές στιγμές. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από το να βγαίνω από την αίθουσα και σαν πρώτη κίνηση να ψάχνω το OST που μόλις βίωσα. Μου έχει λείψει πολύ τούτη η επιθυμία, κάτι που δε συμβαίνει συχνά. Ίσως γιατί σπάνια παρακολουθώ ταινίες που δίνουν έμφαση στο παραπάνω κομμάτι, κι όταν λέω έμφαση εννοώ δύο πράγματα: Πρώτα από όλα ν’ αξιοποιείται δραματουργικά η ίδια η μουσική. Ύστερα, να υπάρχει έστω και ένα αξιομνημόνευτο θέμα. Θεωρώ πως εδώ και πολλά χρόνια όλο και λιγοστεύουν τέτοιες περιπτώσεις, μα ας μην το αναλύσω τώρα.
Το Nightmare Alley φέρει τη σφραγίδα του δημιουργού του. Οι αρετές του πολλές, χωρίς βέβαια τούτο να σημαίνει ότι στερείται ψεγαδιών. Καταφέρνει, όμως, ακόμη και τις αδυναμίες του να τις παρουσιάσει ως προτερήματα. Μπορεί κάποιος για παράδειγμα να ισχυριστεί πως σεναριακά ήταν προβλέψιμο, γιατί πατάει πάνω σε pulp φόρμες, μα εκεί, πιστεύω, στόχευε η πρόθεση. Δεν επιθυμεί να ξαφνιάσει τον θεατή με τη ρηξικέλευθη ιδέα του, αλλά να τον παρασύρει στον κόσμο του. Συγκαταλέγεται στις δουλειές που δε θέλουν από σένα να σκεφτείς για να λύσεις κάποιο μυστήριο, απλώς να τις αφήσεις να σε πάνε.
Ένα από τα καλύτερα (αν όχι το καλύτερο) φινάλε σε ταινία του σπουδαίου σκηνοθέτη. Παρότι φαινομενικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα κλασικό del Toro έργο, αν του δώσετε την πρέπουσα προσοχή θα παρατηρήσετε ότι πίσω από το περιτύλιγμα δοκιμάζει κάτι καινούργιο.
Released: 2021
Υ.Γ. Ρίξτε και εδώ μια ματιά
As Experienced by Element
Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment