Φαντασμαγορικό το Last Night in Soho με έμφαση στο πρώτο συνθετικό της λέξης. Όπως σε κάθε του ταινία έτσι κι εδώ, ο Wright καταπιάνεται με μια αγαπημένη του θεματική και την παρουσιάζει μέσα από το ξεχωριστό του πρίσμα. Είναι η πρώτη φορά που επικεντρώνεται στο horror στοιχείο, παρότι στο παρελθόν το έχει αξιοποιήσει με άλλες προθέσεις και αυτό ακριβώς είναι που καθιστά τη νέα του δουλειά μοναδική. Είναι κρίμα που ένα τέτοιο έργο, με πρωτότυπο περιεχόμενο, με απίστευτο τεχνικό τομέα και απίθανες ερμηνείες, δε μαζεύει κόσμο στις αίθουσες. Πιστεύω το γεγονός ότι δεν είναι κάποιο διάσημο franchise αλλά κάτι καινούργιο είναι ο λόγος που δεν του δίνεται η πρέπουσα προσοχή, όμως σε κάθε περίπτωση αξίζει την υποστήριξη όλων όσων βρίσκουν ενδιαφέρον το συγκεκριμένο είδος.
Περισσότερο από οποιοδήποτε άλλη αρετή του, είναι στο σενάριο που το φιλμ πραγματικά λάμπει. Είναι, βέβαια, πανέμορφα καλογυρισμένο, με αναφορές στα ιταλικά giallo, και μια πιστότατη αναπαράσταση των ’60s στο ενδυματολογικό και όχι μόνο κομμάτι. Υπάρχει όμως μια ιδέα που αξίζει να προσέξουμε λίγο παραπάνω, διότι όσα προαναφέραμε δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κάλυμμα που αν το τραβήξεις αποκαλύπτεται κάτι άλλο. Παρουσιάζει δύο χρονικές περιόδους, φέρνοντας στην επιφάνεια λεπτομέρειές τους με αναπόφευκτο αποτέλεσμα τη σύγκριση μεταξύ του τώρα και του κάποτε, οδηγώντας την πρωταγωνίστρια στο συμπέρασμα πως τα πράγματα τότε δεν ήταν όλα ρόδινα, τονίζοντας ότι με την πάροδο των δεκαετιών τείνουν να δείχνουν εξιδανικευμένα, καυτηριάζοντας πανέξυπνα τη νοσταλγία και δίνοντας έμφαση σ’ εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία: στο παρόν.
Το Last Night in Soho είναι ό,τι πιο βραδύκαυστο έχει γυρίσει ο Wright, πράγμα που αποτέλεσε αφορμή για αρκετά αρνητικά σχόλια, καθώς δεν τηρεί τους συμβατικούς κανόνες του είδους. Όταν δίνεται χρόνος στην ανάπτυξη του μυστηρίου, συγκεκριμένα η παραπλάνηση αποτελεί βασικό συστατικό της πλοκής, ενώ παράλληλα χτίζει τις σχέσεις των ηρώων και επικεντρώνεται στον ψυχισμό της ηρωίδας του, μόνο ως κάτι καλό μπορώ να το εκλάβω. Δε χρειάζεται όλες οι ταινίες να ανοίγουν τα χαρτιά τους εξαρχής, προσφέροντας μασημένη τροφή στο κοινό. Όποτε λοιπόν κάτι παρεκκλίνει από το συνηθισμένο, είτε από τη σκοπιά του ρυθμού, είτε της αφήγησης, αν μη τι άλλο οφείλουμε να το προσέξουμε και όχι να το αφορίσουμε ευθύς αμέσως. Ο κινηματογράφος, πάνω από καθετί, είναι περιπέτεια, όχι σύμβαση.
Released: 2021
As Experienced by Element
Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment