Right from the start, we have never been happy to follow a rigid formula – we believe that if it sounds right, play it!
Judas Priest
Θεά μούσα, δώσε μου τα λόγια να μιλήσω για τη σπουδαιότερη metal μπάντα όλων...
Πώς ξεκινάς να γράφεις για αυτό το θωρηκτό που ακούει στο όνομα Judas Priest; Για την προοδευτική πορεία των δεκαοχτώ άψογων δίσκων, για τις εξωπραγματικές live εκτελέσεις, το μεγαλύτερο κιθαριστικό δίδυμο ever και τη φωνή εκείνη που φτάνει πέρα απ’ τη στρατόσφαιρα; Είναι τόσες οι προσωπικές ιστορίες στο πολυσέλιδο λεύκωμα των αναμνήσεών σου με αυτό το σχήμα, που δεν ξέρεις ποια να μοιραστείς χωρίς να αναφέρεις και τις υπόλοιπες. Οι Priest δεν ήταν ποτέ απλώς μια συντροφιά, ήταν μια εμπειρία, ένα ατόφυο ναρκωτικό, όπου τα κύματα συναισθημάτων που σου προκαλούσε έσπαγαν άκοπα το φράγμα της φαντασίας και ξεχύνονταν στην πραγματικότητα, αναγκάζοντάς σε να κολυμπήσεις στα νερά τους ή αλλιώς να χαθείς μες στην ορμή τους. Η αδρεναλίνη των ζωντανών τους εμφανίσεων είναι χωρίς προηγούμενο, με το απίστευτο γεγονός πως με τα χρόνια αυτή η εκκωφαντική ζωτικότητα όλο και να διογκώνεται...
Γι’ αυτό σου λέω, θεά μούσα, βοήθησέ με να πιάσω από κάπου αυτό κείμενο...
Το Killing Machine κυκλοφόρησε το 1978, μόλις οχτώ μήνες μετά το Stained Class (είπατε κάτι;) και παραμένει μέχρι σήμερα ο αγαπημένος μου δίσκος. Ίσως φταίει που έτσι τους γνώρισα, ή επειδή αυτή τους η δουλειά είναι τόσο ποικιλόμορφη που συγκρίνεται μονάχα με ένα Sheer Heart Attack. Μπορεί πάλι να οφείλεται στο γεγονός ότι ο δίσκος απλώς γαμάει, το σίγουρο πάντως είναι πως σε κάθε ακρόαση τον απολαμβάνω όλο και περισσότερο. Και πώς να μην τον απολαμβάνει κανείς;
Εδώ είναι που θα βρούνε τα καλούπια εκείνα που μέσα τους θα τελειοποιήσουν τον ήχο και το ύφος τους για την ερχόμενη δεκαετία, έχοντας όμως ακόμα τις καταβολές που τους μεγάλωσαν. Κι είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο να βιώνεις στην ακρόαση το πάντρεμα των επιρροών με την ανερχόμενη, προσωπική ταυτότητα ενός σχήματος που έμελλε να επηρεάσει γενιές και γενιές μουσικών και ακροατών σε ολόκληρο τον κόσμο. Ναι, την ποικιλομορφία την είχαν και στις προηγούμενες δουλειές –άλλωστε υπηρέτησαν τιμιότατα το progressive στοιχείο– εδώ όμως καταφέρνουν να είναι πιο περιεκτικοί και εκ των πραγμάτων ουσιαστικότεροι. Ξέρουν πια ακριβώς τι θέλουν, και βαδίζουν ήδη στο δρόμο που θα τους οδηγήσει στην κορυφή.
Σ’ αυτόν ακριβώς το δρόμο ήρθε η απόλυτη, συνθετική ελευθερία: στη μικρή διάρκεια των τραγουδιών. Καθώς στόχευαν σε μεγαλύτερο κοινό, τα ολιγόλεπτα πλέον κομμάτια τους απόδειξαν σε όλους τι μουσικοί χαμαιλέοντες είναι οι Priest. Κανένα τραγούδι δε μοιάζει με το επόμενο, η αισθητική προσέγγιση και το ύφος αλλάζουν διαρκώς και σκεφτείτε πως μιλάμε για το ίδιο άλμπουμ. Από την ορμή του Delivering the Goods, του οποίου οι εναλλαγές σε αρπάζουν από τα μούτρα, στο εκρηκτικό κρεσέντο του Rock Forever, κι από κει στα ραδιοφωνικά Evening Star και Take on the World με ένα Hell bent for Leather να τα διαχωρίζει – όπου και η διαβολικότερη εισαγωγή που θα ακούσεις ποτέ. Και είμαστε ακόμα στη μέση του δίσκου. Πάρε και ένα ερωτικό Burning Up, ένα The Green Manalishi – τη διασκευή που έκαναν δική τους– κι από κει περνάμε στο δολοφονικό Killing machine, το μηχανόβιο Running Wild το Before the Dawn –άνετα η καλύτερή τους μπαλάντα– και για κλείσιμο το στιβαρότατο Evil Fantasies.
Οι Judas Priest δίνουν στο Killing Machine ρεσιτάλ ευρηματικότητας, ακριβώς επειδή είναι φτιαγμένοι από αυτό το υλικό, που η εμβληματική φωνή του Rob Halford γεννήθηκε για να υπηρετήσει. Τα καθαρά φωνητικά, οι τσιρίδες, το γρέζι, το πάθος και η έμφαση στην κάθε λέξη, αυτό το μεγαλειώδες λαρύγγι είναι που δίνει το πλεονέκτημα της απόστασης από οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα, που όσο κι αν επιταχύνει, δε θα τους φτάσει ποτέ. Όταν μάλιστα χρωματίζει το δίσκο τόσο τεχνικά ο σπουδαίος Les Binks –ο καλύτερος ντράμερ που πέρασε ποτέ από τους Priest– πού να τους φτάσουν οι υπόλοιποι, όσο ταλέντο και να έχουν…
Αν τα διαμάντια είναι μοναδικά στο είδος τους, το Killing Machine είναι σίγουρα ένα από αυτά. Με αυτό το δίσκο στη βαλίτσα της, η μεγάλη αυτή μπάντα ετοιμάζεται να μπει στη δεκαετία που το όνομά της θα δοξαστεί οπουδήποτε ακούγεται η λέξη «metal», καθώς εδώ δεν τίθεται ερώτημα για το πόσα συγκροτήματα επηρέασαν, αλλά για το προφανές γεγονός πως επηρέασαν τους πάντες. All hail the Priest.
Released: 1978
As Experienced by Δήμος Σκορδίλης
Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment