Κάθοδος. Ένα μονοπάτι.
Το βάδισμά σου ίσα που ακούγεται. Οι εκπνοές αργόσυρτες, σχηματίζουν μικρά σύννεφα στη νύχτα. Το έδαφος λασπώδες και στο χώμα φαίνονται πατημασιές. Δεν είσαι ο πρώτος που έρχεται εδώ. Σε λίγα μέτρα θα βρεθείς μπροστά από ένα σπίτι. Θ’ ανοίξεις την πόρτα κι ανεβαίνοντας την κεντρική σκάλα θα συναντήσεις τρία δωμάτια. Μόνο ένα προορίζεται για σένα· Μην προσπαθήσεις να δεις τι κρύβουν τα υπόλοιπα. Ξάπλωσε στο κρεβάτι και κλείσε τα μάτια. Αποκοιμήσου. Όταν ξυπνήσεις το φως θα έχει χαθεί μαζί με όλες τις αναμνήσεις σου. Κατέβα στην κουζίνα, πιες λίγο νερό – αυτό θυμάσαι ακόμη να το κάνεις. Βαριά βήματα και γδούποι ακούγονται από τον πάνω όροφο. Όποιος και να είναι σέρνει μαζί του κάτι εξίσου βαρύ. Φτάνει στη σκάλα. Κατεβαίνει – κρύψου!
Κοιτάς γύρω σου και η πρώτη σκέψη είναι ν’ ανοίξεις το παράθυρο για να φύγεις από εκεί. Δάχτυλα ξαφνικά ξεπροβάλουν μέσα από το ντουλάπι, κάτω από το νεροχύτη. Σπρώχνουν την πόρτα και μια φωνή σου λέει να την ακολουθήσεις. Το κάνεις δίχως δεύτερη σκέψη. Την τελευταία στιγμή όμως κλείνεις την πόρτα. Ύστερα βρίσκεσαι μέσα σ’ ένα σκοτεινό, στενό τούνελ. Σέρνεσαι δίνοντας ώθηση με τους αγκώνες και τα γόνατα όταν Εκείνος σε αρπάζει από τον αριστερό αστράγαλο, τραβώντας σε πίσω στο σημείο εκκίνησης. Προσπαθείς να κρατηθείς μα τα χέρια σου ξεκολλάνε σαν να ήταν δεμένα στον κορμό σου με λεπτές κλωστές. Κλείσε τα μάτια! Κλείσε τα γρήγορα και κράτησε την αναπνοή σου. Ίσως τον κοροϊδέψεις και σε αφήσει. Ίσως πιστέψει ότι ήσουν νεκρός. Μπορεί όμως αυτό ακριβώς να αναζητούσε. Ένα ακόμη παγωμένο σώμα…
Αυτό που μόλις διαβάσατε ήταν ένας εφιάλτης που είδα το βράδυ μετά την προβολή της εξαιρετικής ταινίας του Ari Aster.Ένα οικογενειακό δράμα το οποίο σταδιακά μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο. Φανταστείτε τους χαρακτήρες σε κινούμενη άμμο, δεμένους ο ένας πάνω στον άλλο, προσπαθώντας να ξεφύγουν από το λαίμαργο έδαφος. Αφού λοιπόν παρακολουθήσουμε την πορεία τους, η ιστορία δεν τελειώνει μόλις το χώμα φράξει κάθε αναπνευστική δίοδο. Όχι. Βλέπουμε και το μετά. Το Hereditary είναι ένα φιλμ που πραγματεύεται την απώλεια ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα ξεκινάει με αυτή ως βάση και στη συνέχεια χτίζει ένα σκελετό που όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους ζωντανεύει και έρχεται προς το μέρος σου, κάθεται σιμά σου ενώ τα ολόλευκα κόκαλά του τρίζουν – ή μήπως είναι τα δόντια σου που ανεξέλεγκτα μιλάνε τη γλώσσα του;
Αδιανόητο ντεμπούτο καθώς επίσης και η επόμενη ταινία του, το αριστουργηματικό Midsommar το οποίο είχα την τύχη να παρακολουθήσω στον κινηματογράφο. Τα δύο τούτα έργα συγγενεύουν, καθώς εντόπισα κοινά στοιχεία (κυρίως σε νοηματικό επίπεδο). Αναρωτιέμαι τι μπορεί να μας επιφυλάσσει στο μέλλον. Με μια σύντομη αναζήτηση που έκανα ανακάλυψα πως για το επόμενο δημιούργημά του θα έχει μαζί του και τον Joaquin Phoenix. Ελπίζω μέχρι τότε να υπάρχουν τα σινεμά ως επιλογή.
As Experienced by Element
Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment