Αν μου έλεγε κάποιος πριν από δέκα χρόνια, ότι αυτό το videogame θα εγκαινίαζε την PS5 κονσόλα που θα είχα στα χέρια μου το 2020, σίγουρα δε θα τον πίστευα. Την εποχή όπου έπαιξα και τερμάτισα (έπειτα από ένα ατυχές συμβάν που καθυστέρησε την ολοκλήρωσή του) το Demon’s Souls στο PS3, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Μια υπόσχεση που κράτησα για αρκετό καιρό. Ποτέ να μην ξανά ασχοληθώ με οποιοδήποτε έργο της FromSoftware. Ήταν μια εντελώς πρωτόγνωρη εμπειρία και ανά στιγμές καθόλου ευχάριστη, πόσο μάλλον διασκεδαστική. Είχα στην κατοχή μου ένα παιχνίδι που μου προκαλούσε άγχος και πηγαία ένταση που όμοιά της δεν είχα ξαναβιώσει. Δεν ήταν ο βαθμός δυσκολίας ενός γρίφου ή ενός χρονομέτρου που τρέχει και εσύ πρέπει να το προλάβεις, αλλά κάτι το οποίο ζητάει ακρίβεια από εσένα, υπομονή, την αμέριστη προσοχή σου. Και το σημαντικότερο απ’ όλα; Σε τιμωρεί. Τότε, μου ήταν πολύ δύσκολο να κατανοήσω το χαρακτήρα του έργου, την πραγματική του πρόθεση, να ψηλαφίσω τη δημιουργία, να διακρίνω τις λεπτές της αποχρώσεις και εν τέλει να θαυμάσω το σπουδαίο επίτευγμα. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Έχουμε να κάνουμε μ’ ένα αριστούργημα που έθεσε τους δικούς του κανόνες στο level design και το gameplay.
Για τα δικά μου δεδομένα ως gamer, κανένα άλλο παιχνίδι δεν έμοιαζε με το Demon’s Souls. Ούτε κάποιος γνωστός μου δεν είχε ασχοληθεί με αυτό. Δεν έβρισκα έστω έναν φίλο να με βοηθήσει, ούτε να μου εξηγήσει, επομένως ούτε και να με καταλάβει. Έτσι, ένα μεσημέρι σ’ ένα από τα αμέτρητα (και τότε καθόλου διάσημα) YOU DIED, – το αντίστοιχο GAME OVER –, συνέθλιψα το μοναδικό χειριστήριο του playstation στο γόνατό μου βρίζοντας και φωνάζοντας, όντας σε κατάσταση που κανείς θα χαρακτήριζε ακατάλληλη. Συνήλθα, ευτυχώς, γρήγορα, μα η ζημιά ήταν ανεπανόρθωτη. Έβαλα λοιπόν το χέρι στην τσέπη και αγόρασα καινούργιο χειριστήριο, τερμάτισα το παιχνίδι και έδωσα την υπόσχεση που σας ανέφερα παραπάνω.
Το 2011, η καταξιωμένη πλέον σειρά Dark Souls ξεκίνησε και άλλαξε τη βιομηχανία για πάντα. Έκτοτε, η FromSoftware έχει προσφέρει εκπληκτικά έργα απαράμιλλης ομορφιάς και έμπνευσης από τα οποία κρατούσα τις αποστάσεις μου, παρότι αισθανόμουν τη γοητεία τους. Το 2019 όμως ήταν μια χρονιά αρκετών προσωπικών αλλαγών. Χάρη στους UH και την αγάπη του Σάκη για τη Soulsborne σειρά, άρχισαν να γίνονται ζυμώσεις μέσα μου, μέχρι που δόθηκε η χαριστική βολή την ημέρα που ένας αγαπημένος φίλος προσφέρθηκε να τερματίσουμε μαζί το Bloodborne. Όπως καταλαβαίνετε, πήρα τα λόγια μου πίσω και παραδέχτηκα, για ακόμη μια φορά, ότι οι μεγάλες κουβέντες πολύ συχνά αναιρούνται.
Και έτσι φτάνουμε στο remake της Bluepoint Games και το εκθαμβωτικής ομορφιάς κατόρθωμά της. Οι άνθρωποι κατάφεραν και ανέδειξαν το πρωτότυπο, μεταφέρνοντάς το στο σήμερα χάρη στις δυνατότητες που παρέχονται μέσω της τεχνολογίας. Δεν μπορώ να περιγράψω πώς ένιωσα όταν ξαναντίκρισα το κάστρο της Boletaria ύστερα από τόσα χρόνια. Την επιβλητική θωριά του και φυσικά όλα όσα κρύβει μέσα του, πίσω του. Παντού ολόγυρά του φαντάσματα, νεκροί, δαίμονες, πλάσματα ανίερα περιφέρονται και περιμένουν εσένα. Αδημονούν για ένα πράγμα μόνο. Χρειάζεται να πω τι είναι αυτό;
Όλα όσα είχαν παραμείνει στην ξεθωριασμένη μου μνήμη ήταν εκεί. Άλλα επανέρχονταν σταδιακά. Η πράσινη απόχρωση σε όλη την περιοχή του Tower Of Latria ή η βροχή στο Shrine of Storms… Μέρη όπως ο βάλτος ή όψη της Astrea δεν είναι κάτι που μπορείς εύκολα να λησμονήσεις, και γιατί μέχρι να φτάσεις εκεί κατέβαλες μεγάλη προσπάθεια, αλλά κυρίως, γιατί οι εικόνες από μόνες τους σου κόβουν την ανάσα και σου ανεβάζουν τους χτύπους της καρδιάς.
Και φτάνουμε στο τελευταίο μέρος του κειμένου. Το λόγο που ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου για αυτό το action RPG έργο. Τα βήματά σου, ως παίχτης, στους κόσμους του Demon’s Souls, είτε περνάς μέσα από στενούς διαδρόμους, πλατείες, σπηλιές, κρυφά περάσματα, είτε δίπλα από λάβα ή κάποιον ή κάτι απόκοσμο, ακούγονται σαν κοφτές παγωμένες ανάσες. Δεν υπάρχει η δυνατότητα να πατήσεις pause, απλώς πρέπει να βρεις ένα μέρος όπου δε θα εμφανιστεί κανείς… Ή μπορεί και να εμφανιστεί. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος για το τι σε περιμένει. Τα περιβάλλοντα αποπνέουν τρόμο, έρχεσαι αντιμέτωπος με δύσκολους εχθρούς που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν είναι ποτέ εφικτό να τους ξεπεράσεις. Κι όμως είναι. Χρειάζεται τεχνική και υπομονή. Μετά η ανταμοιβή μπορεί να μην είναι συνηθισμένη, αλλά όταν θα έχεις ολοκληρώσει το ταξίδι, θα καταλάβεις και πιθανά να θέλεις να το αρχίσεις από την αρχή, ίσως σε new game plus.
Τη διαδρομή του Demon’s Souls την έκανα μαζί με έναν αγαπημένο φίλο σε co-op, εκείνος από το σπίτι του και εγώ από το δικό μου, μιλώντας από το τηλέφωνο. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που το 2019 μαζί του τερμάτισα το αριστουργηματικό Bloodborne, ανοίγοντας μια επτασφράγιστη πόρτα, εκείνη που είχα υποσχεθεί να μην ξαναδιαβώ, γιατί τότε είχα νιώσει πως μου έκανε περισσότερο κακό παρά καλό. Πλέον δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Το να παίζεις τα παιχνίδια της FromSoftware είναι κάτι σαν ευλογία, ένα ανεκτίμητο δώρο από καλλιτέχνες με όραμα και αγάπη γι’ αυτό που κάνουν. Η νέα γενιά ξεκίνησε με κάτι από το παρελθόν. Εύχομαι να μας επιφυλάσσει (και είμαι σίγουρος πως θα τα πάει μια χαρά) πολλές συγκινήσεις και εκπλήξεις ακόμα.
Released: 2020
As Experienced by Element
Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment