CODA by Sian Heder

Η Ruby, παιδί κωφών γονιών (η ίδια έχει την ακοή της) εργάζεται στο καΐκι μαζί με τον πατέρα και τον αδελφό της και παράλληλα παρακολουθεί τα μαθήματα στο σχολείο. Εκεί υπάρχει ένας νεαρός, ο Miles, ο οποίος της αρέσει πολύ και εξαιτίας του επιλέγει να συμμετάσχει στη χορωδία του σχολείου. Βέβαια, η Ruby αγαπά να τραγουδά, οπότε η επιλογή της δεν είναι κάτι ανοίκειο για εκείνη. Το ενδιαφέρον όμως εντοπίζεται στο ότι τόσα χρόνια έμαθε να τραγουδά σε κοινό που δεν την άκουγε και τώρα καλείται να το κάνει μπροστά σε ανθρώπους που μπορούν – άρα να την κρίνουν. Έτσι στο πρώτο της μάθημα, στη γνωριμία της με τον καθηγητή Bernardo το βάζει στα πόδια. Το γεγονός ότι στην αίθουσα υπήρχε και ο Miles σίγουρα έπαιξε το ρόλο του στην αποχώρησή της.

Απ’ όσα σας προανέφερα, θέλω να μείνετε στο σημείο της μουσικής. H πρωταγωνίστριά μας, από την αρχή της ιστορίας τοποθετείται ανάμεσα σε δύο κόσμους. Εκείνον που ζει με την οικογένειά της και τον προσωπικό της. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ τους τη διχάζει. Από τη μια δε θέλει να τους αποχωριστεί και από την άλλη επιθυμεί να κάνει βήματα στη ζωή της, να ασχοληθεί με το τραγούδι και να εξελίξει το ταλέντο της, κάτι που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ εφικτό στο Γκλόστερ της Μασαχουσέτης με το επάγγελμα της αλιείας. Κατά αυτό τον τρόπο χτίζει την θαυμάσια ιστορία ενηλικίωσης η σκηνοθέτης και σεναριογράφος Sian Heder.

Το καθετί στο CODA λειτουργεί άψογα. Ανήκει στις ταινίες που δεν καταλαβαίνεις ότι υπάρχει κάμερα, ούτε ότι οι ηθοποιοί ερμηνεύουν. Κάπως επιτυγχάνεται τούτη η οργανική χημεία μεταξύ των υλικών που απαρτίζουν το έργο, με αποτέλεσμα την εντύπωση που σας αναφέρω. Νοιάστηκα για τους χαρακτήρες, θα ήθελα πολύ να μάθω τι συμβαίνει στις ζωές τους και μετά τους τίτλους τέλους. Οι αλληλεπιδράσεις τους έδειχναν τόσο φυσικές, λες και πράγματι ζούσαν στο Γκλόστερ, με τα βάρη της καθημερινότητας, τις ευθύνες, τους περιορισμούς, τις χαρές και τις λύπες.

Όπως και στο Sound Of Metal έτσι και εδώ το θέμα της έλλειψης της ακοής και του τρόπου επικοινωνίας των ανθρώπων μέσα από τη νοηματική αποτυπώνεται όχι μόνο με τον πρέποντα σεβασμό αλλά αξιοποιείται δραματουργικά ποικιλοτρόπως. Πολύ εντυπωσιακό το πώς επικοινωνούν οι άνθρωποι αυτοί, πώς εκφράζουν μέσα από σχήματα και κινήσεις των χεριών τα συναισθήματά τους, λες κι όλο τους το σώμα γίνεται ένας συνεχώς μεταβαλλόμενος καμβάς.

Μια τρυφερή ταινία, που παρότι μπορείς να προβλέψεις εξαρχής τι πρόκειται να συμβεί στην πορεία, δε χάνει στιγμή το ενδιαφέρον της. Με απλό, άμεσο και κατανοητό τρόπο η Heder ξεδιπλώνει την αφήγησή της, διανθίζοντάς τη με χιούμορ. Διαλέξτε ένα αγαπημένο σας pop τραγούδι, από κείνα που σιγοτραγουδάτε συχνά πυκνά, όταν κάνετε μια βόλτα ή όταν είστε στις μαύρες σας και θέλετε κάτι να σας κρατήσει για λίγο παρέα. Αυτό είναι το CODA.

Υ.Γ.: Remake της Γαλλικής ταινίας La Famille Bélier του 2014 την οποία πρόκειται να παρακολουθήσω σύντομα.

Released: 2021

As Experienced by Element

Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη