Το παιχνίδι για ένα παιδί είναι η βασικότερη και πιο σημαντική του δραστηριότητα. Από τα πρώτα χρόνια της ζωής του μέχρι και τα τελευταία, ο άνθρωπος αποζητά τις στιγμές που το μυαλό του βρίσκει διέξοδο, φαντάζεται, επιθυμεί, αναλογίζεται. Βρίσκω εντυπωσιακό το πόσες πολλές λέξεις έχουμε κατασκευάσει προκειμένου να εξερευνήσουμε την παραπάνω μας τάση. Θέλω, προσπαθώ, δοκιμάζω, κερδίζω, χάνω. Κοιτώντας τη φιλμογραφία του Linklater συμπεραίνει κανείς ένα πράγμα: δεν ξεχνά τη σημασία του παιχνιδιού. Παίζει συνεχώς με τη φόρμα, τη δομή, πειραματίζεται και ως αποτέλεσμα ο θεατής συναντά μια περιπέτεια να τον περιμένει ήδη.
Το σινεμά του Linklater συνοψίζεται σε τούτη την υπέροχη ταινία που παρέδωσε, με τον εξίσου υπέροχο τίτλο: Apollo10½:A Space Age Childhood. Παρακολουθείτε ή όχι τις δουλειές του, πιστεύω πως το συγκεκριμένο έργο θα σας ωθήσει στο να (ξανά) ασχοληθείτε με κάτι δικό του. Είναι από εκείνα τα φιλμ που όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους αισθάνεσαι ότι γέμισαν οι μπαταρίες σου. Θέλεις να κάνεις κάτι. Από το να πας έναν περίπατο, μέχρι να μαγειρέψεις ένα φαγητό σε κάποιον που εκτιμάς, να διαβάσεις ένα βιβλίο, ν’ ακούσεις μουσική, να διηγηθείς μια ιστορία – ίσως να γράψεις ένα κείμενο.
Ο Stan μας αφηγείται ως ενήλικος ένα μεγάλο κομμάτι της παιδικής του ηλικίας. Μαθαίνουμε για τη ζωή του, την οικογένεια, την πόλη που μεγάλωσε, τις συνήθειές του, με ιδιαίτερη έμφαση στο κομμάτι της φαντασίωσης. Τον βλέπουμε ν’ αλλάζει όσο ο χρόνος περνά, ενώ ο τωρινός εαυτός του σχολιάζει παράλληλα. Πάντοτε, όταν συμβαίνει αυτό σ’ ένα βιβλίο ή μια ταινία ή οπουδήποτε αλλού για του λόγου το αληθές, νιώθω ότι η ιστορία αποκτά τον προσωπικό τόνο που προσδίδει την αμεσότητα που χρειάζεται για να μας οδηγήσει στην ταύτιση.
Η εποχή που διαδραματίζονται τα γεγονότα απέχει αρκετές δεκαετίες από το 2022 και ως μια πολύ διαφορετική χρονική περίοδος σε σχέση με το τώρα, θα μπορούσε να δημιουργεί συναισθηματική απόσταση. Κι όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, διότι ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος εστιάζει σε κάτι διαχρονικό που αφορά συλλογικά τους ανθρώπους: το παιχνίδι.
Ως παιδιά έχουμε τα μάτια μας ορθάνοιχτα, δίνουμε προσοχή σε διάφορα πράγματα. Συνεχώς μια νέα σημαντική πληροφορία φανερώνεται μπροστά μας κι όλο και κάτι μαθαίνουμε, όπως για παράδειγμα τις επιπτώσεις των πράξεών μας. Η φαντασία, το πιο συχνό μας εργαλείο υπερλειτουργεί. Μπορούμε να σκαρφιστούμε τρόπους για να περάσουμε ευχάριστα κάθε μέρα που έρχεται και φεύγει, αξιοποιώντας όσα βρίσκονται στην κατοχή μας, κάτι που μεγαλώνοντας συχνά αντικαθίσταται από παραίτηση. Πολύ στενάχωρο συμπέρασμα αλλά συμβαίνει. Εξού και ο λόγος που τα χρόνια της αθωότητας μνημονεύονται σαν κάτι συγκλονιστικό (που είναι), μια περίοδος που κάποτε χαρήκαμε και πλέον δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως μια απλή λύση σε αυτή μας τη στροφή και έχει να κάνει με τη λέξη Θέλω. Πόσο θέλουμε ν’ αλλάξουμε την καθημερινότητά μας; Αν μιλούσατε σ’ ένα παιδί για ό,τι ενήλικο σας απασχολεί, ξέρετε τι θα έκανε; Πιθανά να σας τραβούσε από το χέρι και να σας ζητούσε να παίξετε μαζί του. Δε λύνει φυσικά πάντοτε τα όποια προβλήματα, όμως μερικές φορές κάνει καλό να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας ότι αξίζει την προσπάθεια μια αλλαγή.
Released: 2022
As Experienced by Element
Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment