Ο πρωταγωνιστής, Σον Ντάφι, διερευνά μια σειρά δολοφονιών, κάτι πρωτόγνωρο για δεδομένα του Μπέλφαστ του 1981 καθώς εκείνα τα χρόνια τα προβλήματα που καλούταν να αντιμετωπίσει η αστυνομία ήταν κατά κύριο λόγο οι απεργίες πείνας και οι ένοπλες επιθέσεις του ΙΡΑ μεταξύ άλλων κοινωνικοπολιτικών γεγονότων. Ο τόπος στον οποίο διαδραματίζεται η ιστορία θυμίζει ενίοτε εμπόλεμη ζώνη και όταν δεν ακούγονται πυροβολισμοί ή οι σειρήνες από τα περιπολικά, τα οχήματα της πυροσβεστικής ή των ασθενοφόρων, η βροχή, η υγρασία και η αίσθηση της εγκατάλειψης κυριαρχούν. Ο Σον είναι ικανός στο επάγγελμά του, με διορατικότητα και αδιαμφισβήτητες ικανότητες οι οποίες ξεδιπλώνονται έξυπνα από τον McKinty μέσα από διαλογικές σκηνές και την άκρως εθιστική, πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Έχουμε να κάνουμε με έναν αντιήρωα, ως συνηθίζεται στο λογοτεχνικό είδος που πρεσβεύει το Κρύο Χώμα, και ενώ υπάρχουν ευδιάκριτα στοιχεία της γραφής του Raymond Chandler και του χαρακτήρα του Philip Marlowe,ο συγγραφέας εκσυγχρονίζει το κατά τα άλλα αρχετυπικό περιεχόμενο με τις καίριες προσθαφαιρέσεις του. Όπως καταλαβαίνετε το έργο δε γράφεται τη δεκαετία του ’40 στην Αμερική αλλά αφορά τη δεκαετία του ’80, κυκλοφορεί το 2012 και τοποθετείται, όπως προανέφερα, στην Ιρλανδία.
Υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος που δίνει το πρώτο στοιχείο για τα θύματα, το οποίο μαθαίνουμε σχετικά νωρίς στην ιστορία αλλά δε θα σας το αποκαλύψω, διότι αξίζει να το μάθετε μόνοι σας. Μέσα από αυτή την αποκάλυψη, ο McKinty χτίζει ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης που αφορά την ηθογραφία, δηλαδή πώς ο κόσμος αντιδρούσε τότε σ’ ένα ζήτημα όπως αυτό που θίγεται. Ευτυχώς έχουν γίνει βήματα εξέλιξης από τότε μέχρι σήμερα. Δυστυχώς δεν έχουν εξαλειφθεί οι οπισθοδρομικές εξάρσεις ηλιθιότητας και πηγαίου φόβου.
Το ευτυχές της ανακάλυψης του μυθιστορήματος που σας περιγράφω, είναι πως ήδη δύο φίλοι πείστηκαν έπειτα από τα ενθουσιώδη σχόλιά μου και μπήκαν στη διαδικασία να ασχοληθούν. Ελπίζω να του δώσετε και εσείς μια ευκαιρία, ειδικά αν σας ενδιαφέρουν ιστορίες που μέσα από το μυστήριο και τη λύση του ξεδιπλώνονται ρεαλιστικοί χαρακτήρες που έχουν να πουν πολλά, κυρίως με τις πράξεις τους, χωρίς να δίνουν την αίσθηση ότι είναι εργαλεία οπού εξυπηρετούν την πλοκή.
Εν πυκνό, λοιπόν, λέξεις και προτάσεις κλειδιά που καθιστούν το Κρύο Χώμα ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος:
Μουσική. Πολύ μουσική.
Μια πόλη που όταν την αφουγκράζεσαι θέλεις να φύγεις από εκεί την επόμενη στιγμή.
Αλκοόλ.
Τσιγάρα.
Αυτοσαρκασμός.
Κοινωνικοπολιτικός καυτηριασμός.
Ήρωες που κάνουν λάθη.
Υ.Γ. Αυτό άκουγα σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Νομίζω ταιριάζει με την αισθητική του βιβλίου.
Released: 2018 (Για την ελληνική γλώσσα από τις εκδόσεις ΟΞΥ)
As Experienced by Element
Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment