And the Meek shall inherit the Earth
Οι Rush ήρθανε στη ζωή μου σε μια ηλικία ανήσυχη, όταν η αθωότητα άφηνε τα ματωμένα χνάρια της στο δύσβατο δρόμο της ενηλικίωσης. Ήταν στον καιρό που η περιπλάνηση ήταν τυφλή και το πνεύμα ασθματικό, καθώς ανάσαινε με δυσκολία όνειρα ευαίσθητα που έσβηναν μες στις σκιές της σιωπής. Κάπου εκεί, στο μισοξεχασμένο σταυροδρόμι μιας ατέλειωτης νύχτας ήταν που εμφανίστηκαν εκείνοι, ακριβώς πάνω στην ώρα για να με σώσουν και να με διαπαιδαγωγήσουν στο τι είναι αγάπη, τι σεβασμός και πώς να χύνω φως μέσα από τις γρίλιες στο σιωπηλό δωμάτιο της μοναξιάς, γεμίζοντάς το χρώματα. Από τότε, οι τρεις μαζί και ο καθένας χωριστά, αν και επί της ουσίας άγνωστοι, έγιναν μέντορες και συνοδοιπόροι της εσωτερικής μου αναζήτησης.
Σε μια εποχή λοιπόν όπου το ίντερνετ ήταν αργό και το YouTube ανύπαρκτο, ανακαλύπτω, εντελώς τυχαία, το liveclip του Trees. Αυτό ήταν. Θυμάμαι να νιώθω ένα εντονότατο μούδιασμα και μια περιέργεια να μάθω τα πάντα για αυτό το άκρως μυστηριώδες και ενδιαφέρον τρίο, κι όλα αυτά από ένα και μόνο τραγούδι τους. Λίγο καιρό μετά, αγοράζω το Hemispheres και το 2112. Γυρισμός πια δεν υπήρχε. Η πόρτα είχε ανοίξει και έκτοτε δεν έκλεισε ποτέ.
Από εκείνα τα δύο πρώτα μου άλμπουμ επέλεξα να γράψω για το 2112, (πιο σκοτεινό και απόκοσμο, σε σύγκριση με το φωτεινό –αν και τεχνικά δυσκολότερο– Hemispheres), καθώς μέχρι και σήμερα είναι ο μονός δίσκος αυτής της πολυπλόκαμης υπερμπάντας, που το μυσταγωγικό δέος της αρχικής γνωριμίας συνεχώς αυξάνεται και ο φόβος επιβεβαίωσης του concept της πρώτης πλευράς όλο και διογκώνεται. Επιπροσθέτως, τούτος ο δίσκος μοιάζει να ήρθε από το διάστημα – εξού και το δέος. Νιώθεις πως το έγραψαν πλάσματα από άλλο γαλαξία ή από ένα μακρινό (;) και δυσοίωνο μέλλον, όπου όλα είναι έτοιμα για εσένα, χωρίς την άδειά σου – εξού και ο φόβος. Θα πίστευα τα παραπάνω ακόμα πιο βαθιά, αν δεν υπήρχε η δεύτερη, πιο γήινη πλευρά, όπου εκεί τα πράγματα είναι πιο κοντά στον ψυχισμό του σύγχρονου ανθρώπου – αλλά παραμένουν σ’ ένα δικό τους κόσμο.
Από τα πρώτα δευτερόλεπτα, το άρτιο αυτό άλμπουμ σε προσκαλεί σε ένα αστρικό ταξίδι, με την καταπληκτική εισαγωγή του Hugh Syme (φίλος και συνεργάτης της μπάντας σε αρκετές δουλειές τους, καθώς και ο δημιουργός του εμβληματικού «Starman») να θέτει το μοτίβο όπου πάνω του θα ρίξει τον όγκο του το σκεπτόμενο σουπεργκρούπ, προκαλώντας στον ακροατή άμεση αίσθηση. Ακόμα και τη στιγμή που προσγειώνεσαι στον τόπο της ιστορίας, νιώθεις πως αιωρείσαι σε ολόκληρη την αφήγηση – να η μαγεία της μοναδικής αυτής μπάντας.
Σε μια δυστοπική πραγματικότητα όπου η δημιουργική έκφραση απαγορεύεται από την κυβέρνηση, μια ξεχασμένη από τον χρόνο και τους ανθρώπους κιθάρα ανακαλύπτεται από έναν πολίτη και του αλλάζει τη ζωή. Είναι η στιγμή που η μουσική –ίσως η αγνότερη όλων των τεχνών– κάτω από το ασφυκτικό βάρος του κόκκινου αστεριού, καταφέρνει και βρίσκει το δρόμο για την ψυχή, ξεσηκώνοντάς τη για μια ελευθερία που αγνοούσε πως της είχανε στερήσει. Άπαξ και ακούσεις την πνευματική συνάντηση ανθρώπου και κιθάρας (από τις σπουδαιότερες στιγμές του Alex), δεν την ξεχνάς για το υπόλοιπο της ζωής σου. Είναι αυτό το αίτημα για ελευθερία και εναρμόνιση με το σύμπαν που οι Rush ενστερνίστηκαν και παρέδωσαν μέσα σε είκοσι λεπτά με μαεστρία, που οφείλει να μνημονεύεται από όσους ασχολούνται σοβαρά με τη μουσική. Κι αν ο πόλεμος των κόσμων έρχεται πάντα από την απληστία που μαυρίζει την καρδιά, η αρετή του ελεύθερου ανθρώπου έρχεται από το ίδιο μέρος, με μόνο έναυσμα το χάδι μιας νότας στον ψίθυρο του ανέμου. Πιστέψτε με, είναι αρκετό για να χτίσεις κόσμους ολόκληρους. Δεν κουραστήκαμε άλλωστε μόνο να γκρεμίζουμε;
Ύστερα είναι και η δεύτερη πλευρά του δίσκου, η οποία είναι γεμάτη διαμάντια που καθρεφτίζουν τις ιστορίες τους στα μάτια των ακροατών. Κάθε διαμάντι και μια ανάμνηση, όχι απαραίτητα αληθινή, όμως τα παραμύθια αρχίζουν να υπάρχουν όταν πιστεύεις σε αυτά, όπως η ελευθερία ολοκληρώνεται μονάχα με τη δράση. Σε κάθε ακρόαση μου αρέσει να ταξιδεύω με την μπάντα, να ζω αλλόκοτες καταστάσεις, να δακρύζω και να κάνω πνευματικό μου έμβλημα την τελευταία στροφή του Something for Nothing.
Μα είναι τόσα πολλά παραπάνω από αυτά… Οι ανήσυχοι στίχοι του Pratt, η διαστημική φωνή του Geddy, οι έντονες συναισθηματικές αλλαγές της μουσικής, τούτη η δουλειά αντικατοπτρίζει αυτό που επιβεβαιώνει και το σύνολο του έργου των πολυμήχανων Καναδών: τη σπάνια χημεία μιας εξωτερικευμένης καλλιτεχνικής ισορροπίας, προερχόμενης από έναν πηγαίο διαλογισμό μιας τριάδας, της οποίας η αρμονία ρέει τόσο φυσικά σαν το νερό που κυλά στο ποτάμι που ταξιδεύει τις ιστορίες μας. Είναι μια δύναμη που ακόμα και ο θάνατος μόνο βιολογικά μπορεί να σταματήσει, καθώς είναι αποδεδειγμένο πως είναι εντελώς ανίκανος να σκοτώσει τους μύθους – πόσο μάλλον τις ιδέες τους.
Αξίζει να σημειωθεί πως η ίδια η μπάντα μνημονεύει το 2112 ως ένα από τα δύο πιο κομβικά και σημαντικά για την καριέρα της άλμπουμ – το άλλο είναι το Moving Pictures. Είναι γεγονός ότι κέρδισε το θαυμασμό και την εκτίμηση του κόσμου σε τέτοιο βαθμό, που οι πιέσεις της δισκογραφικής τους για πιο εμπορική μουσική μετατράπηκαν σε πλήρη ελευθερία κινήσεων. Από το 2112 και μετά, οι Rush μπορούν να κάνουν ό,τι και όπως το θέλουν – εντελώς ανενόχλητοι πια.
Θα ήθελα να κλείσω γράφοντας πως η γαλήνη και η κάθαρση που μου έχει προσφέρει αυτή η μπάντα, συγκρίνονται μόνο με τη μαγεία της λογοτεχνίας, όπου πάνω στη ράχη ενός βιβλίου πετάς σε κόσμους μακρινούς και ανεξερεύνητους. Ή με εκείνα τα όμορφα καλοκαιρινά βράδια, όταν ξαπλωμένος σε μια παραλία ρεμβάζεις κοιτάζοντας στον ουρανό τ’ αστέρια κι η φαντασία σου καλπάζει ελεύθερη. Δεν μπορώ να το πω για πολλούς καλλιτέχνες αυτό, κι αν πάλι μπορώ δε θα είναι το ίδιο. Οι Rush είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να τους ακούσουμε σε ευαίσθητη ηλικία, λέμε την ίδια ατάκα: «μου άλλαξαν τη ζωή».
Καλό σας ταξίδι.
Released: 1976
As Experienced by Δήμος Σκορδίλης
Επιμέλεια του Δήμου Σκορδίλη
Comments
Post a Comment